การเดินทางของความรัก มันต้องมีวันสิ้นสุด

เบื่อที่จะเป็นแบบนี้ อากาศร้อนๆ ออกไปข้างนอก
เจอแต่ผู้คนปิดจมูก ช่างเป็นโลกที่ไม่สดใสเอาซะเลย
เมื่อไหร่จาพ้นๆ จากวิกฤตอันโหดร้ายนี้ซะทีก็ไม่รู้

พักนี้ก็เรื่อยๆ มีมีไรมากมาย
วันหยุดก็อยู่บ้านไม่ได้ออกไปไหน
ลืมไป ไปหาเพื่อนแต้ ที่ รพ.
แม่ของแต้ผ่าไส้ติ่ง แต่ตอนนี้ออกละ
ก็ไม่ได้เจอกันนานเลย ยังตัวเล็กเหมือนเดิม
ส่วนเพื่อนหน่อยกะเพื่อนๆ ที่มาจากขอนแก่น
บอกว่านัดเจอกันที่ รพ. จะไปเยี่ยมแม่แต้กัน
แต่ก็ดันไม่มาถึงซะที บอกว่าไม่เกินสามทุ่มถึงแน่
จนเที่ยงคืน มันก็ยังไม่ถึงกันซะที ก็มันเล่นแวะตลอดทาง
ไม่รู้แวะไรนักหนา แฟนมันเพิ่งมาจากขอนแก่นเพิ่งเคยมาเชียงรายครั้งแรก
เห็นไรก็ตื่นตาไปหมด เลยแวะมันสุดทาง ถ่ายรูปตรึม
เอ้ออออ คงเหมือนเราซินะ เห็นอะไรสวยๆ ก็แวะดูแวะชิมแวะถ่ายรูปไปหมด

ดีเนาะได้ไปไหนมาไหนบ้าง เอ้ออออ
เพื่อนทะเลาะกะแฟนอีกละ
ครั้งนี้คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่คู่นี้มันจะทะเลาะกัน
เพราะมันจะไม่มีการทะเลาะกันให้เห็นแล้วโทรหาเราให้ช่วยเคลียร์อีกแล้ว
ต่างคนต่างจบ แยกกันเดินคนละทาง
คงเป็นได้แค่เส้นขนานเท่านั้น
ส่วนเรา ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ต่อไป
คิดไม่ออก ........
เศร้าอย่างบอกไม่ถูก


''ความรัก ความอาทร ความห่วงใยสงสาร เป็นอารมณ์ที่บริสุทธิ์
เหมือนจะไม่มีพิษมีภัยอะไร แต่เหตุที่ความรักทำให้เกิดทุกข์ได้
เพราะความรักของปุถุชนแฝงเอา ความโลภ ความโกรธ ความหลง
ซึ่งแล้วแต่ทำให้เป็นทุกข์จากอารมณ์รักนั้น
บางคนโลภที่จะรัก มักมาก เจ้าชู้ ทำให้เกิดทุกข์ บางคนรักด้วยความหึงหวง
ทำให้เกิดความเคียดแค้น อาฆาตเมื่อความรักไม่สมหวัง นั่นก็ทำให้เกิดทุกข์ ''
(คัดลอกจากในหนังสือมา)