ทำไมเราต้องกลัวแบบขึ้นสมองเลยเนี่ย
เหตุการณ์ตอนไหวครั้งแรกเมื่อวาน ยังจำได้ไม่ลืม
นั่งกินข้าวกันอยุ่ดีๆ
อะไรก็มะรู้ รถจอดดิ้นได้ด้วย
น้ำในตู้ปลากระเพื่มออกเหลือครึ่งหนึ่ง
พ่อถือจานข้าววิ่งออกนอกบ้าน
ภีรภูมิลุกแล้วเรียกให้ทุกคนออกนอกบ้าน
เราลากแขนน้องนิวออกมา
ต๊กกะใจอย่างแรง
เพิ่งเคยเจอแรงๆ แบบนี้แหละ
ทำให้รู้ว่าเรากัวแผ่นดินไหวแบบสุดๆ
ก็เล่นไหวทั้งคืน ตอนเช้ามายังไหวอยู่
ไหวที ก็เรียกพ่อที หัวใจจะวายซะให้ได้
ขออย่าให้มีไรเกิดขึ้นกับคนในครอบครัวเราเลย
กับบ้านเราด้วย ขอให้ปลอดภัยทุกคนๆๆ เลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น