เราจะคิดถึงอยู่แล้วซึ่งเป็นเรื่องธรรมดา
สมัยนี้เทคโนโลยีเค้าทันสมัย
คุยกันแบบเห็นหน้าได้
แต่สัมผัสไม่ได้แค่นั้นเอง
เรื่องของตะวันกับมาวินก้อเช่นกัน
พ่อทำงานต่างจังหวัด
นานทีจะได้กับบ้านมาหาลูก
ทุกวันก้อได้แต่โทรไลน์หา หรือเฟสทามหา
พอได้หายคิดถึง ซึ่งเด็กๆ ก้อจะได้เจอพ่อในมือถือทุกๆวัน
ต่างจากวันนี้ พ่อขวัญกับมาหาลูกๆ
ไปรับที่ขนส่ง อยู่ในรถเราเห็นละ ว่าพ่อขวัญกำลังลากกะเป๋ามาหา ถามตะวันว่าเห็นพ่อมั้ย ตะวันก้อชี้มือไปที่พ่อ พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อพ่อขวัญมาแล้ว ( ยิ้มแก้มปริเลยน้องตะวัน ) พอพ่อขวัญมาถึงรถแล้วเปิดประตูแค่นั้นแหละ ต่อมน้ำตาแตกเลยก้อว่าได้ โผลเข้ากอดพ่อร้องไห้หนักมาก
ซึ่งเราเห็นแล้วรู้สึกแน่นอก ร้องไห้ตาม
เป็นภาพที่น่ารัก ประทับใจ ความรักที่พ่อและลูกมีให้ต่อกัน ความคิดถึงต่อกัน แม้จะเจอกันในมือถือทุกวัน ก้อไม่เท่ากับการได้เจอกันซึ่งๆหน้า ได้กอด ได้หอมกัน มันทำให้เราร้องไห้ตามไปด้วย
😍🌺🌺คำเมืองวันนี้ขอเสนอคำว่า
กั้ดอก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น