กำลังใจมีให้เต็มร้อย

ตั้งแต่ 23 มกราคม 55 เป็นวันที่ไม่อยากได้ยินคำๆ นี้
แม่ป่วยเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว
โอพระเจ้า  พวกเราตั้งตัวไม่ทัน  ทำใจไม่ได้
แต่หาหมอตอนเช้า บ่ายให้เข้านอนในโรงบาล
24  หมอให้เริ่มทำคีโมอย่างด่วน
เพราะถ้าไม่ทำ เม็ดเลือดขาวในตัวแม่จะสร้างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
สงสารแม่มาก  แม่ปวดเมื่อยทั้งตัว
เจ็บแขนทั้งสองข้างเพราะหมอเจาะหาเส้นเลือดแล้วฝังเข็มไปหลายแผล
แม่ต้องฝังเข็มไว้กับมือทั้งสองข้างเลย  ข้างหนึ่งเติมน้ำเกลือกะน้ำยาเคมีบำบัด
อีกข้างแม่ต้องฉีดยาทุก 12 ชั่วโมง เห็นแล้วแทบจะกั้นร้องไห้ไม่ไหว
แม่คงจะเจ็บมาก แต่แม่ก็ต้องทนเพื่อจะได้หาย
เข็มกะขวัญเป็นกำลังใจให้แม่เสมอนะ
พ่อก็ดูแม่ไม่ห่างสายตาเลย
พ่อบอกว่าจะเลิกทำสวนแล้ว   ถ้าแม่ออกจากโรงบาลก็จะให้พักผ่อนอยู่บ้านเฉยๆๆ
แม่จะได้หายไวๆๆ  งานสวนที่ค้างๆ  ไว้ เหลืออีกไม่มากละ  พ่อทำเองได้ เดียวพ่อทองจะมาช่วย
ถ้าเก็บเกี่ยวมันสำปะหลังกะใบยาเสร็จ  ก็จะไม่ทำละ
พ่อจะทำแต่นาอย่างเดียว แม่จะได้ไม่เหนื่อย
ขอเพียงอย่างเดียวนะแม่
แม่ต้องสู้  ต้องเข้มแข็ง  แม่ห้ามท้อเด็ดขาด
เราทั้งสามคนเอาใจช่วยเป็นกำลังใจให้แม่เสมอ
รับรองแม่ต้องหาย
สมัยนี้หมอเก่งอุปกรณ์การแพทย์ก็ทันสมัย
คนอื่นๆที่เค้าเป็นกันก็หายแยะไป
สรุปแม่ต้องเข้มแข็งห้ามท้อเด็ดขาด
แม่ต้องสู้นะ  รักแม่ที่สุดในโลก
เราจะไม่ทิ้งแม่ จะดูแลแม่อย่างใกล้ชิดตลอดไป
ขอเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น
แม่ต้องสู้  สู้เพื่อตัวเอง สู้เพื่อพวกเรานะแม่
รักแม่  ขอให้แม่หายไวๆ  นะ