เหนื่อยซิ

เคยมีคนถามนะ  ว่าทำหลายๆ  อย่างเนี่ย ไม่เหนื่อยเหรอ
เอาเงินไปเก็บไว้ที่ไหน  ทำหลายอย่างเลย
ใครว่าไม่เหนื่อยละ  เหนื่อยสายตัวแทบขาด
แต่ทำไงได้ละ  คนเรามันไม่มีคำว่า  "พอ" นิ
ทุกคนเป็นเหมือนกันหมดแหละ
อยากได้นั่น  อยากได้นี่  ธรรมดาของสัตว์โลก
เราก็อีกคนนั่นแหละ  ยังมีกิเลศในตัว
อยากได้ไม่มีที่สิ้นสุด   อยากได้แล้วทำไงละ
แค่ลำพังเงินเดือนอันน้อยนิดเหรอ  ม่าย  ม่าย  พอหรอก
ต้องหาเพิ่มซิ   อยากได้ไรก็ต้องเก็บเงินซื้อ
ถ้ามันไม่หนักเกินไป  หนักเกินความสามารถของเราละก่อ
เราทำได้  เราก็ทำ  ไม่มีใครจะใจดีมาซื้อให้หรอกนะ
มันต้องทำงานแลกกับเงินไง
เพื่อที่จะได้ของสิ่งๆ  นั้นมา
ตอนนี้เหรอ  ในหัวสมองเนี่ย
อยากได้ไปซะทุกอย่างนะ
แต่ก็ดูกำลังทรัพย์  กำลังกายตัวเองด้วยแหละ
ว่าไหวมั้ย  สู้ได้ป่าว
ตอนนี้ก็ทำๆๆ ไปบ้าง  สู้ๆ  บ้าง  ถอยๆ บ้าง
ก็มันอยากได้นิ  ต้องหาไง
พยายามต่อซิ  แล้วสิ่งนั้นก็จะตามมาเอง
ตอนนี้เหรอ   ค่าใช้จ่ายในบ้านนะมันแยะ
ค่ายาแม่ซึ่งเดือนๆ  นึงก็ไม่รู้จะบอกไงละ
มันแยะมากๆ  ซื้อยาแม่แต่ละทีก็เป็นหมื่นๆๆ แล้ว
ไม่รวมอาหารทึ่กินทุกมื้อ  ของบำรุงกำลังต่างๆ  อีกจิปาถะ
ใครว่าอะไรดี  กินแล้วแม่จะหาย  ซื้อมันทุกอย่าง
หมดเท่าไหร่ไม่ว่ากัน  ขอให้แม่อยู่กะเราไปนานๆ
แม้เราจะไม่มีเงินซื้อก็จะต้องทำทุกวิถีทางให้แม่กินให้ได้
ยากะปุกพันห้า ก็ซ์้อให้กิน  อาหารเสริมกระป๋องแปดเก้าร้อยก็ซื้อมาให้กิน
แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเราซื้อคนเดียวนะ  เจ้าขวัญมันยังจะจ่ายแยะกว่าเราอีก
เงินเดือนมันแยะกว่าเรานะ  มันมีรายได้พิเศษมากกว่าเรา
555  มันก็เลยได้จ่ายแยะกว่าเป็นธรรมดา  คิคิ

แต่ถึงยังไง ถ้ามียาอะไรดีๆเราก็จะหามาให้แม่กิน
หมดกี่ตังเราก็ไม่เกี่ยง  ขอแค่ให้แม่อยู่กะเรานานๆ เท่าที่จะนานได้เท่านั้นพอ

ใครว่าเราไม่เหนื่อย  เราไม่ท้อบ้างเหรอ
เราทั้งเหนื่อย และทั้งท้อ  แต่เห็นหน้าแม่แล้ว ความรู้สึกนั้นมันหายไปหมด
คิดเพียงว่า  ทำไงก็ได้ ให้แม่อยู่ แม้ว่าเราจะตายแทนก็ยังได้
ยิ่งเห็นพ่อทำงานคนเดียวแล้วยิ่งสงสาร
พ่อทั้งเหนื่อยกว่าเราอีกหลายเท่าตัว
ทำงานกลางแดดทั้งวัน  ออกบ้านเช้ามืด  กับอีกทีก็มืดเหมือนเดิม
เข็มรู้ว่าพ่อเหนื่อยสายตัวแทบขาด  แต่พ่อก็ยังทนได้
พ่อพูดเสมอว่า  ต้องหาเงินให้มากๆ
เพื่อมารักษาแม่  มียาดีอะไรซื้อมาให้หมด
จะกี่บาทกี่ตังพ่อก็ไม่เกี่ยง  ถ้าแม่กินแล้วหาย

ลูกค้าคนแรกของการเข้ามาขายประกันเราก็คือ พ่อ
พ่อคือลูกค้ารายแรกที่ทำกับเรา  รู้สึกว่าเป็นเคสมงคลเหลือเกิน
แม้ว่าเราจะพูดไม่เก่ง  พูดไม่รู้เรื่อง  ไปขายให้ใครใครเค้าก็ไม่เอา
แถมยังวิ่งหนีอีก  ชวนใครมาเป็นเพื่อนขาย  ก็ไม่มีใครมา
แม้แต่คนใกล้ตัวเราแท้ๆ  เค้ายังไม่อยากช่วยเราเลย
ช่ายซินะ  มันเป็นอาชีพที่ทุกคนรังเกียจ  ไม่อยากพบ  ไม่อยากเจอ
แต่เราก็ไม่ท้อนะ  พูดไปละ  จะช่วยไม่ช่วยก็ตามใจ
แต่อย่ามาซ้ำเติมกันก็พอ  
อย่ามาทำให้เสียความรู้สึกไปกว่านี้ก็แล้วกัน