วันศุกร์ที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ใครดีนะเนี่ย...

ความอบอุ่นจริงใจ
ช่ายจะหาได้จากทุกคน
หากมีเพียงคนพิเศษคนหนึ่ง
ที่ให้ความรู้สึกจริงใจยามที่อยู่ใกล้
รู้สึกคิดถึงเมื่อยามอยู่ไกล
และเพื่อพิสูจน์ความจริงใจ
คนพิศษคนนั้นก็ต้องปฏิบัติตน
ให้น่าเชื่อถืออย่างเสมอต้นเสมอปลาย
คนพิเศษของฉันคือ......

*-*
มอบให้คนไกล
คิดถึงๆ ๆ

วันพุธที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ลอยคอ รอคอย

ตู้จดหมายว่างปล่าว
ไร้ข่าวคราวจากแดนไกล
ฟ้ากำลังจะเปลี่ยนสี
ผ่านพ้นไปอีกฤดูกาล
...
วาดภาพของวันวานจากความทรงจำ
วาดภาพของเธอ
...เขียนถึงเธอ

*-*
อยากจะไปหาจัง รออีกไม่นานได้เจอแน่
คิดถึงสุดๆ ไปเลย
อดใจรอ สิ้นเดือน พ.ย. ไม่นานเกินรอ

ช่วงนี้ไม่ได้โทรหาเลย
แต่ก็คิดถึงคนไกลเสมอ

วันอังคารที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เพราะดีคะ ชอบ

ลมเหนือ
ทักทายใบหญ้า
กลางฤดูหนาว
สายลมแห่งความคิดถึง
ทักทายหัวใจ
ทุ ก วั น เ ว ล า

*-*
มอบให้คนอยู่ไกล
เพราะคนไกลให้เรามา

วันจันทร์ที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ปวดมากๆ เลย

วันนี้ปวดท้องอะ
อยู่ๆ ก็ปวด อยากกลับบ้านจัง
ไม่ไหวแล้ว ปวดสุดๆ
จะไปหาหมอ ก็ไม่มีใครไปส่ง
ทำไงดี อยากนอนมากๆ เลย
ช่วงนี้เป็นไร เป็นนั่นเป็นนี่อยู่นั่นแหละ
ฉานจะตายมั้ยเนี่ย

เมื่อไหร่จะเลิกงาน อยากกลับบ้านมาก ๆ

วันอาทิตย์ที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เหงานะ

ถึงเวลาอยู่เวรทีไร ต้องเหงาอีกแล้ว
ไม่อยากจะอยู่หรอกนะ แต่มันคือหน้าที่
เหงาสุดๆ นั่งคนเดียวโดดๆ
ก็ยังดี มีทีวี มีเน็ตให้เล่น
แต่สมัยอยู่ใหม่ๆ ไม่มีไรเลย
โคตรเหงาเลย

หิวด้วย ลืมเอากระเป๋าตังมา
ดีนะยังมีหนมในกระเป๋า
มิงั้นแย่เลย

ง่วงนอนจัง

วันเสาร์ที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ไม่ไหวคะ นอนทั้งวันเลย

อาการหวัดยังไม่หายดี
แต่กลับแย่กว่าเก่าอีก
แย่เอามากๆ ถึงกับนอนซมทั้งวัน
ตื่นมาเล่นเน็ตไม่ถึงชั่วโมง
ก็กลับเข้าไปนอนต่อ มึนหัวสุดๆ
เป็นหนักนะเนี่ยคราวนี้
ไม่อยากไปหาหมออะ กลัวเข็ม
(น้านๆๆ กลัวตัวเองอีกต่างหาก)
มันเจ็บนะ โดนฉีดยาเนี่ย
ขนาดเดือนที่แล้วฉีดวัคซีนต้านไข้หวัดใหญ่
ยังแทบตายเลย
ไม่ฉีดก็ไม่ได้ ที่ทำงานบังคับให้ฉีด
แขนระบมไปเป็นอาทิตย์
ฉะนั้น ต้องนอนพักแยะๆ จะได้หายไวๆ

*-*
น้ำมูกไหลตลอด ทิชชู่ หมดเป็นกล่องแล้ว ไม่หนุกเลย

วันพฤหัสบดีที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2551

I miss you like crazy



ไม่ได้ฟังนานแล้ว ชอบมากๆ เลย
คิดถึงสมัยเรียนมัธยม
มีคนเคยขอเพลงนี้ให้กับเราด้วย
5555 นึกแล้วยังขำอยู่เลย
ตอนนั้นอายมากๆ ไปโรงเรียนมีแต่คนล้อ

ไม่รู้ว่า ตอนนี้คนที่ให้ไปอยู่ไหนแล้ว
ตั้งแต่เรียนจบก็แยกย้ายกันไปคนละที่
*-*
รักวัยเรียน วิ๊ดวิ้วๆๆๆ
อิอิ

ไม้เมือง













สงสารจัง

เห็นน้องหมาตัวหนึ่ง
น่าจะเป็นชิสุ น่ารักมากๆ
กำลังเดินไปเดินมา อยู่กลางถนน
แล้วเจ้าของมันไปไหนเนี่ย
ปล่อยให้น้องหมาเดินป่วนอยู่กลางถนน กลัวรถจริงๆ
และแล้วก็เป็นอย่างที่คิด
เสียงน้องหมาร้องดังลั่น
โอ.... โดนรถชนคะ
ร้องเสียงหลงเลย น่าสงสารจริงๆ
ดีนะ ที่ไม่ตาย แค่ขาหัก
เจ้าของมัน พอได้ยินเสียงหมาร้อง
ก็รีบวิ่งมาพร้อมกับน้ำตาไหลพราก
รีบอุ้มน้องหมาขึ้นมากอด
แล้วยังยืนร้องไห้อยู่นั่นหละ บ้าจริงๆ
แทนที่จะรีบพาไปหาหมอ มัวแต่ร้องไห้แล้วมันจะหายมั้ยเนี่ย

*-*
คิดไปคิดมา ถ้าเป็นน้องหมาที่บ้าน
เราคงจะเสียใจมากๆ เลย
ไม่อยากให้เหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก
เหมือนกับครั้งที่ถุงแป้ง วิ่งตามพ่อออกไปถนนใหญ่
แล้วพ่อไม่เห็น มันไม่เคยออกถนนด้วย
เพราะบ้านเราอยู่ในซอย แถมสุดซอยอีกต่างหาก
แล้ววันนั้นทำไมมันถึงวิ่งตามพ่อก็ไม่รู้
พอมันเห็นรถ มันคงตกใจหยุดอยู่กลางถนน
เลยโดนรถชนตาย
เราร้องไห้เป็นเดือนเลยนะ
ไม่กินไม่นอน เพราะถุงแป้งเป็นหมาน่ารัก สีขาวปุย
ได้มาจากพะเยา น่ารักสุดๆ เลี้ยงง่าย สอนให้ทำไร ทำได้หมด
มันตายไปก็หลายปีแล้ว นะ
แต่ทำไมเรายังคิดถึงถุงแป้งตลอดเวลาก็ไม่รู้

*-*
แม่รักหนูนะถุงแป้ง

วันอังคารที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ข่าวร้ายยยยยย งานเข้าอีกแร้ววววว

ฮือๆ วันที่ 1 พ.ย. นี้ กะว่าจะไปเที่ยวงานกับแม่สักหน่อย
ดันต้องไปรับคณะไรอีกก็ไม่รู้ เฮ้อ...
งานกาดเจียงฮายรำลึก ไม่อยากไป ทำไงดี
แต่ในคำสั่งมีชื่อเราขึ้นคนแรกเลย ตายๆ
ชุดก็ไม่มี ต้องยืมอีกแน่ๆ ไม่อยากใส่ชุดของคนอื่น
แต่ทำไงได้ เค้าไม่ตัดให้เรานี่ ทำงานมาก็หลายปีแล้ว
ให้ใส่แต่ชุดสีครีมบ้าบอไรก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่มีให้เรา
เบื่อๆ กะว่าจะพาแม่ไปเที่ยวเชียงแสนสักหน่อย นัดกันไว้แล้วนะเนี่ย
งานกาดฯ เนี่ย ขัดขวางความสุขจริงๆ

*-*
ไม่อยากไป แงงงงง

ไม่ไหวๆ หายใจไม่ออก

เมื่อคืนแทบตายคะ
หายใจไม่ออก จะหายใจทางปาก
ก็ลำบากเหลือเกิน (สงสารตัวเองจริงๆ)
หวัดรับประทาน ฮือออออออ

ตื่นมาสายๆ เสียงก็ไม่มี
อ้าว ใกล้ตายแล้วมั้ยเนี่ยเรา
แย่จริงๆ

วันจันทร์ที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2551

อากาศดีมากๆ

วันนี้ไม่มีแดดเลย ฟ้ามัวๆ เหมือนฝนทำท่าจะตก
แต่ไม่หยักกะตกแฮะ อากาศเย็นสบายดี
เข้ามานั่งทำงานในห้อง โอ พระเจ้า
ทำไมหนาวอย่างนี้
เดินไปดูแอร์ ก็เลข 25 นะ
แล้วทำไมเราหนาวก็ไม่รู้
สงสัยหวัดรับประทานอีกแน่ๆ

เออ น่าจะช่ายนะ มีน้ำมูกด้วย เซ็งจริงเลย
ไม่ชอบเลยนะ หายใจไม่ค่อยออก
ยาดมเท่านั้นที่จะช่วยเราได้

อยากให้ทุกวันมีบรรยากาศอย่างนี้ตลอดไป
คงจะสบายน่าดู

แต่ไม่อยากเป็นหวัดเลยนะ
เสียอารมณ์

วันอาทิตย์ที่ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2551

อย่าทำอย่างนี้เลย อายเค้ามั้ยเนี่ย

เดินซื้อของในตัวเมืองแม่สาย
ช่างสุดแสนจะวุ่นวายนัก มีทั้งคนไทย คนต่างชาติ
ฝรั่ง พม่า จีน ลาว ตรึม ไม่รู้ว่าใครเป็นใคร
ที่สำคัญ สาวพม่าจะทาแป้งที่แก้มกันทุกคนเลย
ส่วนผู้ชายจะใส่กางเกงขาก้วย ไม่งั้นก็ใส่โสร่ง
แล้วก็จะเดินเข้ามาถามเรา หรือนักท่องเที่ยวกันไม่หยุด
ว่าซื้อซีดี mp3 หนัง ต่างๆ ซึ่งล้วนแต่เป็นของก๊อปทั้งนั้น
ราคาไม่แพง สามแผ่นร้อย สี่แผ่นร้อย
บางคนไม่รู้ก็พากันซื้อใหญ่เลย
แต่รับรอง ซื้อไปแล้วเสียตังค์ฟรีแน่ๆ
ดูยังไม่จบแผ่นหรอก กระตุกตลอดคะ

เดินๆ ไปได้สักพัก
สาวพม่าที่เดินขายซีดี ทะเลาะกัน เนื่องจากแย่งลูกค้าคนเดียวกัน
แถมตบตีกันชุลมุน วุ่นวาย
เราก็ได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ กลัวโดนลูกหลง
โห ทำกันได้ แปดรุมหนึ่ง คะ
น่าสงสารคนโดนรุมนะ
ปากแตก หัวยุ่งกระเซิง เสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ย
เป็นภาพที่ไม่น่าประทับใจเลย
นักท่องเที่ยวก็มองดูกันใหญ่
เสียหมด แหล่งท่องเที่ยวแท้ๆ แต่คนพม่าทำเสีย
อย่างนี้ไม่ไหว ต้องส่งกลับพม่าด่วน

วันเสาร์ที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เที่ยวเมืองนอกคะ

วันนี้อยากไปเที่ยว
ก็เลยขับรถเล่นไปเรื่อยๆ
จนมาถึงอำเภอแม่สายนี่แหละ
แม่สาย ดินแดนเหนือสุดแดนสยาม
ติดกับประเทศพม่า
แล้วก็ขับรถเลยไปอำเภอเชียงแสน
เชียงแสน ดินแดนเหนือสุดเหมือนกัน
แต่ติดกับประเทศลาว
นานๆ ทีจะได้ไป เพราะไปแล้วไม่รู้จะเที่ยวอะไร
นอกจากไปซื้อของเพราะแม่สายมีของขายแยะไปหมด
มีทุกอย่างอยากได้อะไรมีหมด
แต่ต้องเลือกดีๆ นะ บางทีซื้อกลับบ้านไปแล้ว อาจจะไม่ดีก็ได้
แล้วแต่ดวงใครดวงมัน 55+++

แต่เชียงแสนนะ มีที่เทียวแยะน ะ
ติดน้ำโขง บรรยากาศดีมากๆ
ไปไหว้พระที่สามเหลี่ยมทองคำ
มีโบราณวัตถุหลายที่เลย
แต่ไม่ได้แวะหรอก อากาศมันร้อน
นั่งพัก เดินเล่น ริมฝั่งโขง ไม่ถึงชั่วโมง
ก็ขับรถกลับบ้านเลย

*-*
สบายใจจัง พักผ่อนสายตา ไป 1 วัน
แล้วค่อยเริ่มต้นการทำงานในวันใหม่อย่างสดใส
อิอิ...จะใสรึปล่าวก็ไม่รู้นะเนี่ย
สู้ๆ



อยากจะข้ามฝั่งไปพม่าเหมือนกัน
แต่คนเยอะมาก ขี้เกียจรอเข้าแถวทำบัตรผ่านแดน



เห็นคนข้ามไปเยอะมาก
เวียนหัวตาลาย


ก็เลยได้แต่เดินไปเดินมา แถวๆ นั้น
ช้อปปิ้งไปพลางๆ แต่เหนื่อยคะ ไม่ไหวเลย
อากาศร้อนสุดๆ




ก็ไม่รู้จะทำไรอะ
ถ่ายรูปไปเรื่อยๆ ดีกว่าปล่อยว่างๆ



มีรูปสวยๆ มาฝากแยะเลย ดูเอาเองแล้วกันนะ
ที่เห็นๆ กันนะ ฝั่งลาวแล้วนะ
วันนี้ไปมาถึง 2 ประเทศด้วยกัน
5555 ทั้งพม่า แล้วก็ลาว
หลังคาสีแดงๆ นะเค้าเรียกว่า พาราไดร์
หรือเรียกง่ายๆ ว่า "บ่อน" นั่นเอง









วันศุกร์ที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2551

บ้าน...ของหัวใจ...

หัวใจที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะพาชีวิตผ่านมรสุมไปได้

ในยามที่ชีวิตเกิดปัญหาไม่ว่าจะหนักหนาแค่ไหน

ขอเพียงเรารู้วิธีการที่จะรับมือ...

ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องยาก

การที่เราพบเจอกับปัญหาในแต่ละวัน

ไม่ว่าจะเล็กน้อยหรือใหญ่โตแค่ไหน

เราก็ต้องค่อยๆ หาวิธีแก้ไขอย่างใช้สติ

และทำให้ทุกปัญหาที่ผ่านเข้ามาเป็นภูมิคุ้มกันชีวิต

รู้จักเรียนรู้จากสิ่งที่ผิดพลาด

รู้จักนำสิ่งที่ผิดพลาดมานำทางชีวิต

และทำชีวิตให้แข็งแรงมากขึ้น...

ค่อยๆ สั่งสมประสบการณ์

หนึ่งประสบการณ์ที่เราเคยผ่านจะกลายเป็น

อิฐหนึ่งก้อนที่ก่อร่างสร้างฐานให้หัวใจเข้มแข็งขึ้น

หลายประสบการณ์จะกลายเป็นบ้านหนึ่งหลัง

โลกเราหมุนไปทุกวัน...

ไม่มีใครบอกได้ว่าพรุ่งนี้ชีวิตต้องเจอกับอะไร

ลมฝนหรือพายุรุนแรงแค่ไหน...

แต่ถ้าวันนี้เราได้สร้างบ้านที่แข็งแรงเอาไว้ในหัวใจแล้ว

ก็ไม่ต้องกลัวว่าจะเจอแรงกระทบจากสิ่งรอบตัว

ต่อให้พายุแรงแค่ไหน...ชีวิตก็มีที่หลบภัย...

*-*

อนุโมทนาบทความโดย_ลูกปัด

ไม่ได้คิดเองคะ แฮะๆๆ
อ่านแล้วรู้สึกดีคะ

ดอกทานตะวัน

“Sunflower, sunflower, standing straight and tall,

Sunflower, sunflower, you’re the tallest flower of them all!

Sunflower, sunflower, when your seeds fall to the ground ,

Sunflower, sunflower, they’ll be found!”

ทานตะวันตระหง่านสูง

เจ้าช่างเป็นดอกไม้ที่สูงใหญ่

เมื่อเมล็ดร่วงหล่นสู่ผืนดิน

เราจะพบเจ้าอีกครั้ง... ดอกทานตะวัน

*-*
ข้อมูลจาก teenee .com คะ
ขโมยเค้ามา

ช่างสุขใจจริงๆ

บ่ายนี้ หัวหน้า ไม่อยู่ ไปประชุมกันหมด
555 เสร็จเรา งานก็ไม่ค่อยมี
เล่นเน็ตจนเบื่อแล้วเนื่ย ไม่รู้จะทำไร
นึกได้ ว่าบล๊อค ไม่ได้อัพเดทเลย
ขอทำไรเพื่อตัวเองก่อนแล้วกัน
งานที่ค้างๆ อยู่ ก็ปล่อยไว้อย่างงั้นแหละ
ค่อยคุยกัน

ได้คุยกับเพื่อนใหม่แล้วสบายใจดี
มีไรบางอย่างที่คล้ายๆ กัน
อย่างแรก ก็ชอบเขียนบล๊อคเหมือนกัน
อย่างที่สองก็ .....
ยังไม่รู้คะ กำลังหาอยู่
พี่เค้าเหมือนพี่ชายเราคนหนึ่ง
ที่เสียไปไม่นานนี้
เงียบๆ ชอบอยู่คนเดียว
โลกส่วนตัวสูง
คุยกันมาก็นานแล้ว
เพิ่งเคยเห็นหน้าก็ไม่กี่วันนี้เอง
แต่เห็นแค่ครึ่งหน้านะ
เอารูปถ่ายแบบว่า กำลังมองอะไรอยู่แหละ
แล้วถูกแอบถ่ายรูป ประมาณนั้น

คิดๆ อยู่ว่า ช่วงนี้เบื่อๆ ไม่อยากทำไรเลย
เพลียกับงาน แล้วก็เพลียกับคนด้วย
คนพูดไม่รู้เรื่อง บางคน.....
เกินคำบรรยาย
สารพัดปัญหา
นี่แหละ "คน"

วันพุธที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เศร้าจัง เศร้าใจ

"ความเศร้านั้นมีข้อดีข้อเสียในตัวมันเอง
ข้อเสียคือทำให้เราโศกาอาดูร
แต่ข้อดีของมันคือ...
สอนให้เรารู้ว่าเราจะไม่ผิดพลาดตรงนี้อีก
เราจะต้องไม่ร้องไห้ให้กับมันอีก"
ใครบางคนเคยบอกเอาไว้ตอนที่เสียใจกับความผิดพลาดของชีวิต
เพราะฉะนั้นแล้วเกิดเป็นคน มีความรู้สึกรู้สาเหมือนกันหมด
สามารถเศร้าเสียใจกับอดีตที่ผิดพลาดได้เหมือนกันหมด
และก็เริ่มต้นใหม่เหมือนกันหมดเช่นเดียวกัน
ขอเพียงกล้าที่จะเป็นนกปีกหักที่พร้อมจะรักษาตัวเอง
และออกเดินทางได้โดยไม่กลัวว่าหนทางข้างหน้า
จะผิด พลาดซ้ำสอง อย่าลืมนะว่า ...

"เรามีโอกาสผิดพลาดได้บ่อยครั้งเท่าไหร่
เราก็เดินถูกทางมากขึ้นเท่านั้น..."

ตักบาตรเทโว






เช้านี้ไปทำบุญกัน
คนเยอะมากๆ
แย่งกันใส่บาตรกันใหญ่
ได้บุญกันหลายๆ เน้อเจ้า

วันอังคารที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เป็นไรไปเนี่ย

ความจริงอยากจะอัพบล๊อคให้เยอะๆ นะ
แต่รู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ ไงก็ไม่รู้
ไม่อยากทำไรเลย
เขียนก็ไม่ออก หัวสมองตื้อไปหมด
สงสัยจะเริ่มแก่แล้วเรา
เฮ้อ....

ไปเตรียมของใส่บาตรพรุ่งนี้ดีกว่า
ทำบุญสักหน่อยน่าจะดี

วันอาทิตย์ที่ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2551

รักสามเศร้า


MV รักสามเศร้า - พริกไทย - ดูวิดีโอทั้งหมด กดที่นี่

วันสบายๆๆ

หยุดอีกวันคะ ไม่ได้ทำไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย
ตื่นก็สาย ไม่ได้ทำความสะอาดบ้านเลย
อาบน้ำแต่งตัวกินข้าว
แล้วก็ออกไปทำผม
ออกจากบ้าน 9.20 น. กลับอีกที บ่ายสองครึ่ง
โอ ใช้เวลาในการทำผมเกือบทั้งวัน
ลองเปลี่ยนไปทำร้านใหม่
เจ้าของร้าน รู้สึกว่าหน้าแก่มาก ๆ
แต่อายุน้อยกว่าเราตั้ง 5 ปีนะ
ตอนแรกเรียกเราน้องๆ คุยไปคุยมา
อ้าว เราเป็นพี่นี่นา ดีใจจัง หน้าเด็ก 5555
น้องเค้าคุยเก่งนะ คุยไม่หยุด
หาเรื่องมาชวนคุยตลอด
ก็ดีนะ ไม่รู้สึกง่วงเลย
อันที่จริงก็อยากจะนอนมากๆ เลย
เวลามีใครมายุ่งกับหัวเราเนี่ย
มันบอกไม่ถูก ตาจะปิดซะให้ได้
น้องเค้าก็หาเรื่องคุยตลอด
แถมหนำซ้ำ ยังเปิดใจเรื่องส่วนตัวกับเราอีก
ทั้งๆ ที่เจอกับเราครั้งแรกนะเนี่ย
คนบ้าอะไรก็ไม่รู้ เอาเรื่องตัวเองมาแฉหมดเลย
เล่าทุกอย่างทั้งๆ ที่บางเรื่องก็ไม่ควรจะเล่านะ

อย่างเรื่อง มีแฟนทีเดียว 2 คน
ไม่ช่ายซิ สมัยนี้ต้องเรียกว่า "กิ๊ก" ถึงจะถูก
น้องเค้ามีสามีและมีลูกสาวคนหนึ่ง
ลูกสาว อยู่ ป.1 แล้ว หน้าตาน่ารักมากๆ เลย
มองแป๊บเดียวก็รู้ ก๊อปปี้กันออกมาเลย
ทั้งหน้าตา นิสัย คุยเก่งมากๆ ดูอีกที นึกว่าฝาแฝดซะงั้น

คนแบบนี้ ไม่ไหวนะ เอาเรื่องในครอบครัวมาเล่าให้คนอื่นฟังซะหมด
ไม่ไหวจริงๆ

วันเสาร์ที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ให้กำลังใจตัวเอง

เมื่อใดที่มีความทุกข์ ควรยิ้มรับ
และคิดว่าโชคดีที่ได้เจอความทุกข์
ได้เรียนรู้การแก้ปัญหา ได้สงบ ได้สติ ได้ความนิ่ง
ได้รู้จักโลก รู้จักตัวเอง รู้จักการเติบโตทุกๆก้าว

ให้กำลังใจตัวเองมากๆ บอกตัวเองว่า
โชคดีที่วันนี้มีความทุกข์
เพราะเมื่อผ่านพ้นความทุกข์
ความสุขก็จะรออยู่เบื้องหน้า
จงใช้ความทุกข์สร้างสิ่งมหัศจรรย์ให้กับชีวิต

มีคนมากมายที่กังวลกับอนาคต
แต่เขายังไม่เคยมองปัจจุบันเลยว่าทำอะไรอยู่
และเมื่อตัวคนเดียว กำลังใจจากตัวเองนี่แหละ
ที่จะทำให้เรามีแรงเดินต่อไป
เป็นเรื่องยากที่จะทำได้
แต่ถ้าทำได้คุณจะพบความสุขแบบที่ไม่ต้องพึ่งพาใครเลย

วันศุกร์ที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2551

โห อะไรจะยุ่งขนาดนี้

ไรเนี่ย หายไปไหนกันหมด
งานทุกอย่าง ตกที่เราคนเดียว
พระเจ้าช่วย
มือ 2 มือแค่นั้นนะ
จะทำทันยังไง คนเรานี่ก็แปลกดีนะ
พอจะไปเที่ยวกัน ก็ผลักภาระมาให้
ตายแน่ๆ เรา
ต้องวุ่นแน่ๆ ไม่ไหว ๆ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้นแหละ
ช่างเถอะ

วันพฤหัสบดีที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เน็ตเน่าอีกแระ

สองสามวันมานี้ Internet ในสำนักงานหลุดบ่อยๆ
ไม่รู้เป็นไรมัน สงสัยโดนพายุวันก่อนมั้ง เลยพาล
เซ็งนะ จะหาข้อมูลอะไรเนี่ย ไม่ได้เลย
วุ่นวายจริงๆ
ซ้ำร้าย คอมก็ Error บ่อยๆ
ต้องลง Window ใหม่อีกแล้ว
กรไม่อยู่นี่วุ่นวายนะ เจ้าเกียรติก็ไม่ค่อยว่าง
เบื่อๆ ไม่ได้ดั่งใจเลย

งานก็ยุ่งนะ
หัวฟูอีกแระ

*-*
มีแต่ปัญหาทั้งนั้น

วันจันทร์ที่ 6 ตุลาคม พ.ศ. 2551

เอ้า ฉลองกันหน่อย

งานสุขาภิบาลฯ ส่งเข้าประกวด 3 เอ้ย ไม่ช่าย
ไปสอบ 3 คน ได้ 2 คน
งานรักษาฯ ส่ง 2 ได้ทั้ง 2
งานธุรการ ส่ง 2 ไม่ได้ 2
งานทันตฯ ส่ง 2 ได้ 1
งานเขต ส่ง 5 ได้ 2

เค้าบอกว่า ได้เยอะที่สุดในประวัติการณ์ แห่งการสอบ
ก็เลยจะพาไปเลี้ยงคะ
กินผักกันเถอะ เอ็มเค / ฮอทพอทดีน้า
ไหนก็ได้คะ ถ้าจะเลี้ยง 5555
กินได้ทุกที่อยู่แล้ว ถ้ามีคนจ่าย
แต่ก็สงสารอีกหลายคนที่ไม่ได้ รวมทั้งน้องชายของเราด้วย
ไม่เป็นไร น้องเราต้องได้กรมชลฯแน่ๆ เซ้นบอกอย่างนั้น

*-*
ปะ ไปฉลองกัน

วันอาทิตย์ที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ไม่ใช่เวรของตัวเอง แต่ก็ต้องจำใจมาอยู่เฮ้อ...

ความจริงวันนี้พี่ส่งต้องมาอยู่เวรวันหยุดนะ
แต่ไหงกลายเป็นเราต้องมาอยู่แทนก็ไม่รู้
ไม่อยากอยู่หรอกนะ แต่ก็ต้องจำใจ
เพราะพี่เค้าขอร้องแกมบังคับ
อีกอย่างพี่เค้าจะจ้างเราอยู่ด้วย ไม่ให้อยู่ฟรีๆ หรอก
ก็ยังดี ได้ตังค์ เพราะถ้าจะรอมาแลกเวรกับเรา
ก็คงไม่ไหวมั้ง อีกนานกว่าจะถึงเวรของเรา
คงอีกหลายเดือน ไม่งั้นก็ปีหน้าโน่นแหละ
ดีนะที่เราเป็นผู้หญิง มีคนอยู่เวรเยอะ แล้วก็ไม่ต้องนอนเวรด้วย
ไม่เหมือนผู้ชายมีกันน้อย แถมต้องนอนเวรกลางคืนอีก
ต้องหอบผ้าหอบของมานอนกัน วุ่นวายซะ
เห็นอ้ายกุ้ง เกียรติ อ้ายแดง ผู้ชายทุกคนอะ
ต้องอยู่กันทุกเดือนเลย
น่าสงสารจริงๆ
โชคดีแล้ว ที่เราเป็นหญิง 55555

ความจริงมาอยู่เวรก็ดีเหมือนกันนะ
เป็นส่วนตัวดี
มีเวลาอ่านหนังสือ เล่นเน็ตสบายใจเลย ไม่มีใครกวนด้วย
แต่ให้อยู่บ่อยๆ ก็ไม่ไหวนะ
อยุ๋คนเดียวมันเหงาอะ

ง่วงนอน แต่ก็นอนไม่ได้
ต้องเล่นเน็ตอย่างเดียว

วันเสาร์ที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2551

ผ่านภาค ก. แล้วคะ ดีใจจังเยยยยย

เช้านี้พี่เอโทรมาบอกว่าให้เปิดเน็ตให้หน่อย
จะดูผลสอบ เอ... คิดไปคิดมาเราก็สอบนี่นา

สอบผ่านแล้วคะ ดีใจสุดๆ
โทรบอกพ่อแม่ พี่น้อง กระจายคะ
ดีใจจนพูดไม่ออก มืองี้สั่นมากๆ
พ่อกับแม่ดีใจคะ
แต่เสียดายอยู่อย่าง น้องชายเราไม่ได้ อะ
สงสารน้องจริงๆ

ภาวนาขอให้มันได้วิศวกรโยธาตามที่มันฝันแล้วกัน
รอผลสอบอีกรอบ สาธุ ขอให้ได้แล้วกัน
สาธุๆๆ ขอให้ได้นะคะ น้องชายสุดหล่อ

*-*
พูดไม่ออก หน้างี้บานยิ้มหุบไม่ลงเลยคะ
555555
ผ่านไปอีกขั้น
รอสอบรอบต่อไปอีก
จะเอาให้ผ่านฉลุย คอยดูแล้วกัน

สู้ๆ

วันศุกร์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2551

หมอกกระจาย

เข้าสุ่ฤดูกาลหมอกลงแล้วคะ
ฤดูหนาวมาเยือนแล้ว
ขับรถมาทำงาน หมอกเต็มไปหมด
เสื้องี้เปียกน้ำค้างหมดเลย
หัวก็เปียก
เห็นแล้วตลกหน้าตัวเอง 555
กระเซิงซะ ดูไม่ได้เลย
ทำไงได้ ไม่เอารถยนต์มาเอง
แม่ก็บอกแล้วว่าหมอกมันเยอะ
ขับมอไซด์คงจะมองไม่เห็น
เราก็ดื้อดัน จะเอามาไซด์มา
ก็ไม่ได้ขับรถลุยสายหมอกอย่างนี้มานานโขแล้วนะ
รู้สึกชอบบรรยากาศแบบนี้จัง
อยากให้มีแต่ฤดูหนาวอย่างนี้ตลอดไป

*-*
ชอบๆ สดชื่น

วันพฤหัสบดีที่ 2 ตุลาคม พ.ศ. 2551

วาสนา

^_^ คนเราเจอกัน ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ความสัมพันธ์ พ่อ , แม่ , พี่ , น้อง ,
ญาติ , เพื่อน , ศัตรู , คนรัก ฯลฯ ไม่ใช่ของเลื่อนลอย
เมื่อมีวาสนา ไม่ต้องเรียกร้อง ถึงเวลาก็มาเจอกัน
เมื่อสิ้นวาสนา ก็ต้องจากกัน รั้งยังไงก็ไม่อยู่
ในตอนที่ยังไม่จากกันนี้ คุณทำได้ทำดีต่อคนของคุณหรือยัง
เพราะถึงเวลาที่ต้องจากกัน ไม่ว่าคุณจะมีเงินหรืออำนาจล้นฟ้า
ก็เรียกมันกลับคืนมาไม่ได้ ทำดีต่อกันไว้ดีกว่า เพราะไม่มีใครรู้ว่า
เราจะต้องจากกันเมื่อไหร่
^_^

วันพุธที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2551

น่ากลัวจริงๆ นะ

ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นพายุกับตาก็คราวนี้แหละ
พายุลม พายุฝน โอ น่ากลัวมากนะ
พัดข้าวของกระจายไปหมด
ต้นไม้หักโค่น ล้มระเนระนาด
เสียดายต้นสวยๆ กำลังจะออกดอกออกผล
หักซะแล้ว

มองผ่านไปทางทุ่งนา สวนกล้วยหอมของใครก็ไม่รู้
น่าเสียดาย กำลังเคลืองามเชียว
ถ้าสุกก็คงขายได้หลายตังเลยแหละ
สงสารเจ้าของกล้วยนะ คงจะเสียใจแย่
อุตส่าห์ใส่ปุ๋ย รดน้ำ พรวนดิน หวังจะขายได้กำไรงาม
กลับต้องมานั่งช้ำใจ เฮ้อ...

แต่เจ้าพายุนี่ซิ เพิ่งเคยเห็นนะ
เก็บของแทบไม่ทัน

แต่ที่น่าสงสารอีก ก็คนกวาดถนนซิ
ดูไม่ได้เลยนะ ยังกับไม่ช่ายถนน
นึกว่าเป็นกองขยะขนาดใหญ่อะไรประมาณนั้
เพราะมีแต่ซากใบไม้ใบหญ้า ขยะหลากหลายประเภท
กองตรึมไปหมด
เหนื่อยเน้อ .....

ฝนตกก็ดีนะ พ่อกับแม่บอกว่าชอบ
เพราะข้าวในนาไม่ได้กินน้ำมานานแล้ว
ข้าวโพดที่พ่อปลูกไว้อีก
คงจะชุ่มช่ำอิ่มน้ำกันหละคราวนี้
เท่าที่จำได้ ฝนก็ไม่ตกมานานเกือบ 3 เดือนแล้วแหละ
แต่ตกแบบมีพายุนี่ก็ไม่ค่อยเข้าท่าสักเท่าไหร่นะ
ไม่ไหวๆ
เอาแค่ตกก็พอแล้วคะ

*-*
อากาศดีแบบนี้ไม่ได้เจอมานานแล้ว
ได้กลิ่นไอดินแล้วหอมแบบบอกไม่ถูก