อยู่ในสถานที่ปฏิบัติธรรมหลายวัน
ขาดการติดต่อทางโลกไปเลย
ไม่มีสัญญาณโทรศํพท์ มีบ้าง ไม่มีบ้าง ขาดๆ หายๆ
ไม่มีโทรทัศน์ดู ไม่มีวิทยุฟัง
มีแต่ป่า ป่า ป่า
มีแต่เสียงจิ้งหรีดร้อง มีแต่เสียงนกร้อง
และระหว่างการทำสมาธิก็จะได้ยินเสียงของลูกเดื่อตกตลอด
ยังกะเสียงฟ้าร้อง ดังไม่ขาดสาย ตกใจเป็นระยะๆ
ไอ้เรายิ่งตกใจง่ายอยู่ด้วย เหอะๆๆ สมาธิมีแบบขาดๆ หายๆ เหอะๆๆๆ
สถานที่แห่งนั้นสอนให้เรารู้ว่า
ทุกคนที่อยู่ในที่แห่งนั้น เหมือนกันหมด
เท่าเทียมกันหมด ไม่มีใครเก่งไปกว่าใคร
ไม่มีใครต่ำต้อย หรือด้อยค่าไปกว่าใคร
ทุกคนเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะฐานะ เงินทอง
ชาติตระกูล หรือจะยศฐาบรรดาศักดิ์
เมื่อเข้าไปอยู่ในที่แห่งนี้ ทุกคนคือผู้ปฏิบัติธรรม
คนทุกคน เท่าเทียมกัน
ไม่ลุ่มหลงมัวเมาในอบายมุขทั้งหลาย
ทุกคนใส่เสื้อผ้าเหมือนกัน
ผู้หญิงใส่แค่ผ้าถุงสีขาว ใส่เสื้อสีขาว
ผู้ชายก็กางเกงขาวเสื้อสีขาว
ไม่ต้องมาคอยนั่งคิดว่า วันนี้จะใส่เสื้อแบบไหน ยี่ห้ออะไร
ก็ดีนะ ถ้าทุกคนคิดได้แบบนี้
วันๆ ไม่ต้องรับรู้เรื่องราวภายนอก
สอนให้รู้แค่ว่า เราต้องมีสติกับเรื่องที่เราทำอยู่
ทำอะไรอยู่ ให้มีสติตลอด
แล้วเมื่อกับมาอยู่ในโลกแห่งความเป็นจิง
เราก็ต้องมีสติกับมัน
คิดก่อนทำเสมอ จะทำอะไรก็ต้องมีสติ
สรุป จะทำไรต้องมีสติ สติ สติ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น