หนาวจัง เหงาใจ

ลมหนาวพัดโชยมาไม่ได้สัมผัสกับบรรยากาศแบบนี้มานานแล้ว
หนาวซะ ขนลุกขนพอง หนาวมากๆ นะ
บนท้องถนนก็ว่างปล่าว คล้ายกับว่าเมืองนี้ร้าง
ไม่มีคนอยู่ วันหยุดแบบนี้ ใครๆ ก็อยากจะพักผ่อนอยู่กับบ้าน
คงมีแต่เราซิท่า ต้องมานั่งอยู่เวร ทำไงได้
ก็ต้องอยู่ ไม่รู้จะไปแลกเวรกับใครแล้ว
ไม่เป็นไร ทนๆ เอา เดี๋ยวก็เลิกแล้ว

เมื่อคืนเดินขาลากกลับบ้าน
ตื่นมาตอนเช้ายังปวดขาไม่หาย
เดินไปได้ก็ไม่ไกลนะ แต่ไม่ถึงจุดหมายสักที
คนเยอะเกินไป มองดูอะไรก็เห็นแต่หัวคนเต็มไปหมด
ไม่ไหวๆ เดินได้ครึ่งทาง กลับบ้านดีกว่า

แย่เลยคะ มอไซด์ออกไม่ได้ มีคันอื่นขวางเต็มไปหมด
ดีนะ เจอคนรู้จักให้พี่เค้าช่วยขยับรถคันอื่นๆ ให้
ไม่งั้น คงได้กลับบ้านเที่ยงคืนแน่ๆ
สรุปคือ ได้แต่โคมอันจิ่ว 2 อันเท่านั้น
อย่างอื่นไม่ได้ไรเลย

อีกอย่างไม่มีใครเดินเป็นเพื่อน
รู้สึกเหงาๆ ก็เลยรีบกลับบ้าน

ไหงได้ กลับถึงบ้านไม่มีใครอยู่เลย
พ่อแม่ ขวัญ พากันไปเที่ยวถนนคนเดินหมด
ไปตอนไหนกันเนี่ย แล้วทำไมไม่โทรหาเราบ้างนะ
ปล่อยให้เดินคนเดียวอยู่ได้ เอ้ออ
สรุปแล้ว
รีบอาบน้ำแล้วนอน สบายใจที่สุดแล้ว

เหงาแบบไม่มีลิมิต