กลับมาพร้อมกับ.......

ไม่รู้จะบอกไงนะ
ว่าไอ้ที่ไปสอบ ๆ มานะ จะผ่านป่าว
แต่รู้ว่าทำเต็มที่แล้ว ทำจนสุดความสามารถ
ทำชนิดที่ว่า เราต้องทำให้ดีที่สุด เฮ้ออออ ไม่รู้จะอธิบายไง
ผลออกมาจะเป็นไรก็จะไม่เสียใจ เพราะเราดีทีสุดแล้ว
ออกจากห้องสอบมา
มึนตึ๊บเลย แทบจะอ๊วก จะว่าทำได้ก็ได้อยู่นะ
แต่ก็งงกับชีวิตเหมือนกัน ว่าเราทำไรไปเนี่ย
ข้อสอบยากนะ ยังมึนไม่หายเลย
ออกมาหน้าซีดหาเส้นเลือดแทบไม่เจอ
เกือบจะน็อคคาห้องสอบซะให้ได้
ความจริงนะ
ไปสอบตำรวจที่ลำปางยังง่ายกว่าสอบท้องถิ่นของลำพูนอีก
แต่มะรู้ว่าจะสู้ไอ้พวกที่ใช้เส้นใช้สายได้ป่าว
ไอ้เรายิ่งเส้นเล็กๆ อยู่ด้วย
ครายว่าเส้นเล็ก ไม่มีเลยสักเส้นก็เห็นจะเป็นได้

อัตตาหิ อัตโน นาโถ

ก็ต้องสู้กันต่อไป
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
คิคิ...

เหนื่อยมากกับการเดินทาง
เหนื่อยมากกับการอ่านหนังสือเพื่อทำข้อสอบ
เหนื่อยมากกับการแข่งขันเพื่อชิงดีชิงเด่น
เหนื่อยมากกับการที่ต้องมานั่งคิดว่า...
เราจะทำไงต่อไป ...
เหนื่อยมากกับดำเนินชีวิตในปัจจุบัน
ว่าอนาคต ....
เหนื่อยใจน้อ....
เหนื่อยใจจริงๆ
เหนื่อยแบบไม่มีคำบรรยาย
*-*

นี่ก็ยังต้องมาอ่านหนังสืออีก
ยังเหลือสอบอีกตัว
อันนี้ก็หินเหมือนกันนะ ไม่ช่ายกล้วยๆ เน้อ...
สู้ๆ กันไป

ปล. พ่อก็บอกอยู่นะ ว่าการได้เป็นข้าราชการ
มันไม่ช่ายจุดสูงสุดของชีวิต แม้ว่าจะไม่ได้เป็น
มันก็ไม่ได้ทำให้ชีวิตเราจะต่ำต้อยด้อยค่า
เราก็ยังสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ เป็นคนดีในสังคมได้
บางทีอาจจะเป็นคนดีกว่าข้าราชการที่เป็นอยู่ปัจจุบันนี้ก็ได้

ความจริง พ่อก็พูดถูกนะ แม้ว่าเราจะสอบไม่ได้
เราก็ยังต้องดำเนินชีวตต่อ เราก็ยังเป็นคนดีได้