วันพุธที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2553

งานบวช

ไปงานบวชพี่ภูมิที่พะเยามา
คนแยะคึกคักดี
ส่วนมากที่บวชก็จะเป็นเด็กนักเรียน
เค้าบวชภาคฤดูร้อนกัน
ภูมิก็เลยกลายเป็นหัวหน้าเณรไปซะงั้น
เพราะมีแต่เด็กๆ
ป้าคนนึงบอกว่า เณรโข่ง  หุหุ
ที่วัดก็เลยให้จัดพร้อมๆ  กันหมดเลย
สรุปรวมก็มีพระบวชใหม่ 23 รูป
วุ่นวายกันไปหมด





วันจันทร์ที่ 29 มีนาคม พ.ศ. 2553

พายุเข้า

วันนี้อากาศเย็น
เย็นมากถึงมากๆ 
บ่ายๆ มามีพายุฝนกระหน่ำ
แถมลมกรรโชกอย่างแรง
สงสารก็แต่ลูกหมาของเรา
กัวฟ้าร้องซะจนตัวสั่นเชียว
เดินไปทางไหนมันก็วิ่งตาม
สงสารจริงๆ

*-*
เชียงรายไม่มีหมอกแล้ว ดีใจจัง

วันพฤหัสบดีที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2553

ได้แผลอีกแระ

ก็เป็นวันหนึ่งๆ  ที่ทำงานซะเหนื่อย
เหนื่อยมันทั้งอาทิตย์
ซะลืมไปเลยว่าไม่ได้เขียนบล็อคหลายวัน

วันนี้มีประชาชนตัวน้อยมาติดต่อกับผู้ปกครอง
ไม่รู้เกิดติดอกติดใจเรานักหนา
ถามนั่นถามนี่ตลอด
ถามแล้วก็มีอาย มีเอามือปิดหน้าปิดตา
แล้วก็ยิ้ม เป็นงี้ตั้งนาน
ก็น่ารักดี
แต่ตอนขากลับนี่ดิ  ไม่รู้น้องเค้าคิดไงนะ
เดินออกจากห้องแล้วเอามือมาตบก้นเรา
เอ....น้องคนนี้แปลกๆ  แฮะ ดีนะที่เป็นเด้กผู้หญิง
ถ้าเป็นเด็กผู้ชายนี่คงยุ่งเลยแหละ

สองวันมาแล้วเข้าบ้านค่ำ
ก็มัวแต่ไปทำผมทำสวยมาอะดิ
หัวงี้ลีบไปทำงานทุเรศตัวเองอยู่เนี่ย
ก็ช่างบอกว่ายืดแล้วอย่าเพิ่งสระผม3 วัน
ตายๆ   แน่ๆ  แค่วันเดียวเราก็จะแย่แล้ว
ยิ่งเป็นคนผมแยะซะด้วย
เฮ้อออ  เพื่อความงามต้องทน 

เมื่อกี้ได้ซุ่มซ่ามอีกได้แผลมาอีกตามเคย
เดินไปเดินมาในบ้านนี่แหละกำลังจะไปอาบน้ำ
เดินสะดุดลื่น จับกบตัวเบ้อเร่อเลยเรา
ม่ายมีแล้ว  หัวเข่าชั้น เลือดไหลซิบๆ  เลย
แม่ทายาให้ แสบสุดๆ 
แข้งขายิ่งไม่สวยอยู่ด้วย ได้มาอีกแผลละเรา
แย่จริงๆๆๆ 
ซุ่มซ่ามทุกวันเลย

วันจันทร์ที่ 22 มีนาคม พ.ศ. 2553

อาการแย่กว่าเดิม

ตั้งแต่ผ่าตัดมารู้สึกอาการจะไม่ดีขึ้นเลยนะ
กลับว่าจะแย่กว่าเก่าอีก
สงสัยต้องหาหมอใหม่อีกแระ
วันนี้ก็แทบจะตายซะให้ได้
ไม่ช่ายซิ
มันอาการแย่มาตั้งแต่เมื่อเย็นวานละ
ผ่านมาจนถึงบ่ายวันนี้ ก็ยังไม่หาย
ดมยาดมทั้งวันยังกะคนท้อง
พี่ๆ ป้าๆ ถามกันใหญ่ ว่าเราท้องเหรอ 
เหอะๆๆ  บ้าแล้ว แค่ดมยาดมแค่นี้หาว่าเราท้อง
ก็คนมันปวดท้องเรื่องธรรมชาติของผู้หญิง
มันก็เป็นกันทุกคน  แล้วแต่ว่าใครจะมีอาการอย่างไรบ้าง
เอ้อออ   แต่เรานี่นะอาการหนักกว่าใครนะเนี่ย

นอนดีกว่า ได้ยามาซะหลายเม็ดเลย
กินกันไว้ น่าจะดี  แต่วันนี้ก็อัดไปซะหลายเม็ดเลย
แทบจะอ๊วกออกมาเป็นยาแล้ว

วันอาทิตย์ที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2553

ใช้ชีวิตไปวันๆๆ

ช่วงนี้ชีวิตมีแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องให้คิดมากมาย
แต่ก็พยายามทำให้เป็นปกติ เหมือนกับที่เคยๆ  เป็น
อ่านหนังสือเป็นส่วนใหญ่ นอนบ้างเป็นบางครั้ง
อ่านหนังสือไปเนี่ย ไม่รู้จะสอบได้ป่าวนะ
แต่ก็จะอ่าน  สงสัยคงจะอย่างที่หมอดุเค้าว่า
ดวงจะไม่ได้เป็นข้าราชการกะเค้าหรอกเนี่ย
เอ้อออ  แต่ก็อยากจะลองฝืนดวงชะตาสักหน่อย
ไม่รู้จะเป็นผลป่าวนะ

เสาร์อาทิตย์ก็อยู่บ้าน
ส่งพ่อไปหาหมอทำฟัน
ทำงานบ้าน เลี้ยงลุกๆ  สี่ตัว
กินๆ  นอนๆ 
สองสามวันมาละ ไม่ได้ไปวิ่งที่บ่อบำบัด
อันเนื่องมาว่า ขาเดี้ยงอะดิ
ก็ไม่ได้ซุ่มซ่ามนะ
อันนี้เกิดจากว่า คันสตาร์ทรถมอไซด์เจ้าฟ้าของเรานี่แหละ
มันดันเกิดโมโหอาไรขึ้นมาก็มะรู้ พอสตาร์ทมันก็ดีดขาเรา
ผลที่ตามมาก็คือ ช้ำเป็นจุดๆ  น่องงี้เขียวปัดเลย
เดินกะเผกๆ  เป๋ไปสองวัน หุหุ
วันนี้ตื่นมารู้สึกว่าอาการดีขึ้นละ ก้ดี จะได้ไม่ต้องเดินขาเป่
ให้ใครๆ  หัวเราะเยาะอีก 

พรุ่งนี้ทำงานอีกแระ  ลาได้มั้ยเนี่ย  อยากให้มีเสาร์อาทิตย์ติดกันสักสิบวัน
จาได้นอนตีพุงอยู่บ้านสบายเลยเรา  คิคิ

วันพฤหัสบดีที่ 18 มีนาคม พ.ศ. 2553

ปวดตัวไปหมด

 เมื่อวานไปทัวร์อุตรดิษฐ์
นั่งรถทั้งวันเลย เหนื่อยมาก ๆ
รถก็เก่า คนขับก็แก่
เพลงก็ไม่ได้ฟัง
รถเสียงดังมากๆ  วิ่งไปก็มีเสียงดังๆ อะไรไม่รู้ต่างๆ
ตามมา บ้างก็เสียงเสียดสีของกระจก 
บ้างก็เสียงหลังคารถ
ใจหายใจค่ำ นึกว่ารถจะพังซะให้ได้กลางถนน
ตกหลุมที เสียงดังโครม
ยังกะว่าชิ้นส่วนรถจะหลุดเป็นชิ้นๆ  งั้นแหละ
เฮ้อออ  คราหน้าขอคันที่ดีกว่านี้นะ  ไม่ไหวๆ 
หัวสั่นหัวคลอนเลย
กับถึงบ้าน นอนหลับเป็นตาย

ปล. อุตรดิษฐ์อากาศร้อนเหลือเกิน

ชมรมคนรักน้องหมา

แวะไปเอายาน้องหมาที่คลีนิคหมออานนท์
ไอ้แต๊กฝากไปเอายาให้ยิปซี
หมาเต็มคลีนิคเลย หมาป่วยกันตรึม
บ้างก็เป็นหวัด บาดเจ็บ
เป็นหลายๆ  อย่าง
แต่มีตัวหนึ่งน่าสนใจ
ผ่าตัดมดลูกด้วย
เจ้าของมันบอกว่า ตอนแรกมันปวดท้อง
แล้วตัวสั่น ดิ้นๆ เกาๆ ท้องทั้งวัน
ก็ไม่รู้สาเหตุ เลยพามาหาหมอ
ตรวจไปตรวจมา ก็เลยรู้ว่า มดลูกอักเสบ
เป็นหนองข้างใน จำเป็นต้องผ่าตัดมิงั้นมันจะต้องตายภายในสองเดือน
ก็น่าสงสารเนาะ

ทุกชีวิตมันก็รักตัวของมันเอง เหมือนที่เรารักตัวเรา
แต่หมามันพูดไม่ได้ ใช้แต่วิธีการแสดงออกด้วยการเลียแข้งเลียขา
ก็น่ารักไปอีกแบบ

วันอังคารที่ 16 มีนาคม พ.ศ. 2553

หายใจไม่ออก

หมอกควันแยะไปหมดเลย
จะไปไหนแต่ละที
ต้องหาไรปิดปากปิดจมูก
หายใจก็ลำบาก
ไม่รู้หมอกควันเนี่ย จะหมดเมื่อไหร่
แย่เลย
เชียงรายอากาศไม่บริสุทธิ์ซะแล้ว

วันจันทร์ที่ 15 มีนาคม พ.ศ. 2553

ระบมทั้งตัวเลย

ไปวิ่งแถวบ่อบำบัดหน้าสนามกีฬากลางได้สองวันละ
ปวดขาปวดเนื้อปวดตัวไปหมด
คนวิ่งแยะดีนะ
ไม่ได้ไปวิ่งนานแล้วอะ
บรรยากาศครึกครื้นดี

วันนี้คงเป็นอีกวัน
ที่หลับเป็นตายเพราะวิ่งซะเหนื่อย
อ่านหนังสือได้นิดเดียวพอหอมปากหอมคอ
เฮ้อออ  ได้ไม่ได้ก็ช่างมัน ไม่สนละ
มีชีวิตอย่างมีความสุขอย่างนี้ไปวันๆ  ก็พอใจ

ปล. ต้องการคนนวดขาด่วน ระบมไปหมดแล้ว

วันพฤหัสบดีที่ 11 มีนาคม พ.ศ. 2553

เศร้าอีกแล้ว กินแห้วอันเบ้อเร่อเลยเรา

สุราษฏร์ประกาศแล้ว
ติดหลังบอร์ดอีกรอบละเรา
ชีวิตอันแสนเศร้า
ทำไมเป็นแบบนี้น้อ
เบื่อ ๆ     
น้ำตาตกในอีกแระ
เพื่อนที่ไปด้วยกัน ติดหลายคนเลย
ไอ้นุ้ย แจ๋ว เก่ง ทัก โอ๋
ติดกันตรึม
โทรหาเราดีใจกันยกใหญ่
เอออออ  ขอแสดงความยินดีด้วยนะทุกคนที่สอบติด
อยากจะร้องไห้ 
อยากไปอยู่สุราษฏร์ 
เฮ้อออ   ขนลุกไปหมดเลย  เซ็งเลย
คิดไรไม่ออกละ 

เลื่อนสอบ

สรุปผลอย่างด่วน
เพื่อนโทรมาบอก 
ตำรวจเลื่อนการสอบออกไป
อันเนื่องจากว่า จะมีการชุมนุมกัน
ก็เสื้อแดง เสื้อเหลืองนั่นแหละ
ทำให้เราต้องเสียค่าตั๋วรถเมล์ฟรีๆ  เลย
แย่อะนะ
แต่ไม่ได้ไปก็ดีเหมือนกัน
จะได้อ่านหนังสือให้มากๆกว่านี้อีกหน่อย
เพราะรู้ว่าตัวเองอ่านหนังสือไม่ทัน

นครปฐมก็เลื่อนสอบเหมือนกัน
สรุปก็ดี จะได้อ่านหนังสือมาก ๆ

หมอกตรึม

พักนี้เชียงรายมีแต่หมอกควัน
หายใจกันไม่ออก
สงสัยใกล้จะตายกันหมดเมืองแล้วมั้งเนี่ย
หุหุ

เช้านี้ก็อากาศเย็นนะ ขึ้เกียจลุกจากที่นอนสุดๆ
นอนก็หลับๆ ตื่นๆ  เบื่ออาการแบบนี้น้ออออ
ติดไฟแดงห้าแยกพ่อขุน
มีพลเมืองดีมาเดินแจกหน้ากากด้วย
ใส่สูทเดินแจกหน้ากาก  เข้าท่านะ
ดูดี้ดี คิคิ

สองวันมาละ เชียงรายหาแสงแดดไม่ค่อยเจอ
วันนี้มีให้เห็นหน่อย ๆ  ก็โอนะ
เหมือนได้เห็นสวรรค์เลย
555

วันอังคารที่ 9 มีนาคม พ.ศ. 2553

เหงา

เหงา
เหงา....

วันจันทร์ที่ 8 มีนาคม พ.ศ. 2553

ไปเอาคืนมาเลยนะ

พักนี้เธอดูเย็นชา
ไม่มาหาไม่มาเอาใจ
หรือฉันแค่คิดมากไปเลยระแวงเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยโทรมา
ฉันห่วงหาหรือเธอเปลี่ยนแปลงฉันขอให้ที่ระแวง
มันไม่จริง เก็บรักให้ฉันคนเดียว
อย่าเที่ยวไปให้ใครไปเอาคืนมาเลยนะ
ถ้าเธอแบ่งใจไปให้ใคร
ถ้อยคำว่ารักถ้าเธอแอบมอบมันให้ใครไปเอาคืนมาเลยนะ ๆ
ไปเอาคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันเหงาก็เลยงอแง
หรือที่แท้เธอลืมกันไปช่วยย้ำให้ฉันมั่นใจ ว่ารักกัน

อย่าไปให้ความสำคัญกับใครบางคนเมื่อคุณเป็นเพียงทางเลือกของเขา

......อย่าไปให้ความสำคัญกับใครบางคน เมื่อคุณเป็นแค่ทางเลือกของเขา.
สัมพันธภาพจะดีที่สุดเมื่อทั้งสองฝ่ายให้ความสำคัญกันอย่างสมดุล
ไม่ต้องสาธยายเกี่ยวกับตัวคุณให้ใครฟังหรอก
 เพราะคนที่ชอบคุณ ยังไงเขาก็ชอบ และไม่ต้องการฟังมัน
แต่คนที่เกลียดคุณ ยังไงเขาก็ไม่เชื่อคุณหรอก
เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณยุ่ง คุณก็จะไม่ว่างเลย
 เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณไม่มีเวลา คุณก็จะไม่มีเวลาเลย
 เมื่อคุณพูดแต่ว่าคุณจะทำในวันพรุ่งนี้
 วันพรุ่งนี้จะไม่มีวันมาถึงเลย เมื่อเราตื่นขึ้นมาในยามเช้า
เรามีทางเลือกง่ายๆ 2 อย่าง กลับไปนอนและฝันหวานต่อ
หรือ ลุกขึ้นมาแล้วทำความฝันให้เป็นจริง
 มันก็แล้วแต่คุณจะเลือกแล้วล่ะ
เรามักทำให้คนที่ใส่ใจเราต้องร้องไห้
เรามักร้องไห้ให้กับคนที่ไม่เคยใส่ใจเรา
และเรามักใส่ใจกับคนที่ไม่มีวันร้องไห้ให้เรา
นี่คือความจริงของชีวิต เป็นเรื่องแปลกแต่จริง
ถ้าเห็นคุณเห็นด้วย มันก็ยังไม่สายเกินแก้
เมื่อคุณกำลังสนุกสนาน ก็อย่ารับปากพล่อยๆ
เมื่อคุณกำลังเศร้า ก็อย่าได้ตอบกลับ
 เมื่อคุณกำลังโกรธ ก็อย่าไปตัดสินใจอะไร
 คิดให้ถี่ถ้วน ทำอย่างสุขุม เวลาก็เหมือนสายน้ำ
คุณไม่มีทางสัมผัสน้ำเดียวกันได้สองครั้งหรอก
เพราะมันได้ไหลผ่านไปแล้ว มีความสุขกับทุกช่วงชีวิตของเราดีกว่า...

ก๊อบมาจากเน็ตจ้าาาาาาาาาา

อ่านไม่ถึงไหนเลย

ช่วงนี้ก็อ่านหนังสือ  แต่ก็อ่านได้ไม่ค่อยเข้าหัวเลย
มีเรื่องเครียดๆ  แยะเต็มหัวไปหมด
แต่ยังดีได้ไปปลดปล่อยมาบ้างละ
วันเสาร์ไปถนนคนเดิน ต่อด้วยร้านม่วนขนาด
หุหุ ไปครั้งแรกนะเนี่ย  ม่วนสมชื่อมันเลย
เพลงมันดี  ไม่ได้เมาเลย แต่เมาดิบ
หนุกหนาน คลายเครียดไปได้บ้าง
แล้วก็กลับมาเครียดต่อ
เฮ้ออออ

นอนไม่หลับเป็นของแถม
น้ำหนักก็ลดอีก 
เป็นกุ้งแห้งอีกแล้ว
อยากเป็นหมูอ้วนอะ 
พยายามกินอยู่ แต่ก็กินไรไม่ค่อยได้
รู้สึกไม่อยากกิน ไรเลย
เป็นโรคเบื่ออาหาร
อาการเริ่มแย่อีกแล้ว
เฮ้ออออ  อีกรอบ เหนื่อยเน้อ.....

วันพฤหัสบดีที่ 4 มีนาคม พ.ศ. 2553

แปลกประหลาด

ความรัก เป็นสิ่งที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่ง


ทุกครั้งที่เราวิ่งเข้าหา

มันจะวิ่งออกไปไม่ให้เราเข้าใกล้



แต่พอเราหยุด ไม่คิดที่จะเดินไปหา . . . ความรัก

น่าแปลก . . . ความรัก มักพยายามเสาะแสวงทุกวิถีทางที่จะเข้าใกล้เรา



ความรัก . . . เป็นตัวการที่ทำให้ชีวิตต้องสั่นไหว

มีน้ำตา มีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ มีเสียงร้องไห้

ก็เพราะความรักทั้งนั้น



น่าแปลก . . . ที่รู้ว่าความรักเป็นตัวการของทุกสิ่ง

แต่คนเราก็ยังเลือกที่จะมีมันไว้ในชีวิต



เพราะถ้าชีวิตไม่มีความรัก

ก็เท่ากับ . . . ชีวิตไร้ซึ่งชีวิต

ขอพักชั่วคราว

ยังไม่ได้หายไปไหนหรอกนะ
แต่ตอนนี้ขอเวลาอ่านหนังสือชั่วคราว
สอบได้ไม่ได้เป็นอีกเรื่อง
ไว้เจอกันอีกที
ตอนสอบเสร็จละกัน

วันอังคารที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2553

ปวด

ปวดหัว
ปวดแขน
ปวดตุ๊บๆ
สงสัยไข้จะจับ
วันนี้ฉีดยากันไข้หวัด 2009
เค้าบอกว่าเราเป็นกลุ่มเสี่ยง
ที่ต้องพบปะกะผู้คนทุกวัน
เลยให้เราฉีดยาป้องกันไว้
แต่ไหงได้ ตอนนี้ไม่ไหว ปวดสุดๆ 
ไม่รู้คนอื่นที่ฉีดจะเป็นเหมือนเราอะป่าวน้อออออ

วันจันทร์ที่ 1 มีนาคม พ.ศ. 2553

ขี้เกียจจิงๆๆ

พรุ่งนี้ต้องทำงานอีกแระ
รู้สึกว่าไม่อยากไปเลย
เบื่อๆ   เหนื่อยๆ 
ไม่รู้จะต้องเจอเรื่องไรอีกบ้าง
เฮ้อออ

ไม่มีคำบรรยาย

วันนี้วันครอบครัว

วันหยุดนี่นา
ม่ายรู้จาไปไหน
วันหยุดก็คือวันของครอบครัว
ทุกคนก็ต้องอยู่กะครอบครัว
เราก็อยู่กะครอบครัวเรา
กะน้องหมาอีก 4 ตัว ซึ่งไม่ได้อาบน้ำเลย
ตัวเหม็นมาก ที่ยังไม่อาบไม่ได้ขี้เกียจหรอกนะ
แต่มันเพิ่งฉีดยาพิษสุนัขบ้าไป
เค้าบอกว่าอย่าให้มันโดนน้ำ7 วัน
หุหุ สบายเลยเรา ไม่ต้องวิ่งไล่จับหมาอาบน้ำ สบายไปหนึ่งอาทิตย์

วันหยุดเหรอ
ก็ต้องอ่านหนังสือซิ
จะได้สอบได้ แต่มันก็ยากสำหรับคนอย่างเรา
เฮ้ออ  ความจำสั้น ทำไงดีน้อ
ตอนนี้นะซื้อของมาบำรุงสมองใหญ่เลย
กินทุกอย่างที่ขวางหน้า หมดตังไปแยะนะเนี่ย
สำหรับของบำรุงสมอง  หุหุ เราต้องทำให้ได้
เอ...  แต่ถ้ามันไม่เป็นอย่างที่หวังละ
ก็คงเสียใจเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ก็ต้องพยายามกันต่อไป

แต่ตอนนี้ง่วงอีกแระ ทำไงดีเนี่ย
เมื่อคืนกว่าจะนอนได้ก็ปาเข้าไปเกือบตีหนึ่งละ