เหนื่อย

 มีเรื่องราวมากมาย ที่ไม่มีใครได้ฟัง.

ค่อยๆใจเย็นๆ

 ค่อยเป็น ค่อยไปกับชีวิต 

ไม่ต้องเอาตัวเราเองไปเปรียบเทียบกับใคร 

จงภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองเป็น 

เเละมองเห็นคุณค่าของตัวเอง

 เดินบนเส้นทางที่เรามีความสุข

ไม่ต้องเดินตามรอยใคร

.🪨🍃☁️🦅✌️

นิ่งเข้าไว้

 ไม่แปลกหรอกที่จะนิ่งขึ้น

เพราะที่ผ่านมาเรียนรู้แล้วว่า

การแสดงออกทุกอย่างที่รู้สึก

มันไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้น.

เสียงที่ไม่ได้ยิน

 เพราะชีวิตคือ

"การเปลี่ยนแปลง" ทุกการเติบโต ทุกช่วงชีวิตที่เวลาผ่านไป มันทำให้เราเปลี่ยนไปตลอดเวลา เราโตขึ้นทุกวัน เจอเรื่องราวมากมายที่เข้ามา บางเรื่องก็มีความสุข จนเราไม่อยากให้มันผ่านไป บางเรื่องก็ต้องอดทน และอยากจะให้มันผ่านไปเร็ว ๆ แต่ยิ่งอยากให้มันผ่านไป มันกลับผ่านไปช้าเหลือเกิน แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอเรื่องราว ไม่ว่าจะเล็ก จะใหญ่ จะร้าย หรือดี มันจะทำให้เราโตขึ้น เราจะเก่งขึ้นแกร่งขึ้น ร้องไห้ยากขึ้น และพร้อมที่จะเผชิญกับเรื่องใหม่ ๆ ในทุกเช้าที่เราตื่นขึ้นมา #เสียงที่ไม่ได้ยิน

เพราะชีวิตต้องไปต่อ

 เพราะ . . ชีวิตต้องไปต่อ 

วางนะ อ ดี ต ที่ผ่านมา 

ช่างมันนะ อ น า ค ต ไม่รู้จะอยู่ถึงไหม

อยู่กับ ปั จ จุ บั น ดีกว่า . . ,

มองวันนี้ ตอนนี้

ภาระเยอะเลยที่ต้องแบก

👉ค่าบ้าน

👉ค่าประกัน

👉ค่าภาษีสังคม

👉ค่าอุบัติเหตุที่จะต้องเจอข้างหน้า

👉ค่าน้ำ 

👉ค่าไฟ

👉ค่าไรต่อมิไร ที่คิดไม่ออก 

👉ค่าไรมิรู้แยะไปหมด

ชีวิตก็แบบนี้ มีเรื่องให้ลุ้นทุกวัน

ไม่มีอะไรดีที่สุดหรอก

สุขได้ ก็ทุกข์เป็น

การมีความสุขปัจจุบันได้ดีที่สุดแล้ว ❤️

#กวีอินดี้✍️

เรื่องบางเรื่อง

 เรื่องบางเรื่องพูดไม่ได้

เรื่องบางเรื่องแค่รับฟัง

เรื่องบางเรื่องไม่อยากพูด

เรื่องบางเรื่องอยู่นิ่ง ๆ

เรื่องบางเรื่องอยากเป็นธาตุอากาศ

เรื่องบางเรื่องเหนื่อยล้า

เรื่องบางเรื่องต้องฝืนยิ้ม

เรื่องบางเรื่องไม่ใช้เรื่องของเรา

เรื่องบางเรื่องและเรื่องบางเรื่อง

เรื่องราว

 เรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น...

ไม่ว่า “ จะดี หรือ ร้าย ”

มีความหมายในตัวมันเอง...

🌙 ค ว า ม สุ ข ..

🐰ค ว า ม เ ศ ร้า ..

🧸 ค ว า ม ผูก พั น ..

ทุกสิ่ง...ที่เข้ามากระทบใจ

ล้วนทำให้ “ เราเป็นเรา ”

ไม่มี, สิ่งใดจะ “ สูญเปล่า ”

ทุกๆ อย่าง .. เป็นบทเรียน

ให้เรา, ได้เรียนรู้ ...

“ ความสำเร็จ ” เป็นพลัง ..

“ ความผิดหวัง ” ก็เป็นครู ..

ทุกๆ สิ่งไม่ใช่ “ ความบังเอิญ ”

Takecare​🎀❤️

พรุ่งนี้หยุดแว้วววว

 หลังจากมาทำงาน 4 วันเต็มๆ  

งานตรึมซิค่ะ

เอกสารต้องเคลียร์เยอะเลย

อย่างมึน

เอาน่า สู้ๆ

พรุ่งนี้ก้อได้พักละ

และแล้วเราก้อทำเสร็จ

คริคริ

นอนๆๆๆ  พรุ่งนี้ขอตื่นสายๆๆๆ

ฮิ้วว

 อะไรที่แย่ๆ 

ก้อแค่มื่อวาน

อดทน

ถามว่าในแต่ละวัน

เหนื่อยไหม ก็เหนื่อยนะ

ท้อในชีวิตไหม ก็มีบ้างแหละ

เคยคิดอยากพอจะไหม ก็นับครั้งไม่ถ้วน

ทุกคนต่างมีปัญหาในชีวิตกันทั้งนั้น

แต่เรามักเลือก ที่จะไม่บอกใครและมักจะเก็บไว้คนเดียว​ เพราะไม่อยากให้คนที่มารับฟัง

ต้องคิดมากไปกับเรา

เริ่มใหม่

 ตื่นเช้ากว่าปกติ ตามที่นาฬิกาปลุก

แต่ก็ยังกดปิดไปรอบนึง เพราะขี้เกียจ 

ก้ออากาศหนาวแล้ว ความขี้เกียจก็ต้องมีบ้างแหละนะ

เช้านี้ละนะ ที่เราต้องไปทำงานแล้ว

หลังจากที่อยู่บ้าน กักตัวมาเป็นเวลา 14 วันเต็มๆ 

รีบตื่นมาหุงข้าว ทำอาหารไว้ให้พ่อ 

เตรียมปลุกตะวัน ให้มาจัดตารางเรียน

สำหรับเรียนออนไลน์กัน  ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้างเนี่ย 

วันนี้ต้องให้ตะวันเรียนออนไลน์เอง แล้วให้พ่อเฝ้า

สงสัยพ่อจะนอนเฝ้าหลานแน่ๆ ๆ 

ทำไงได้ละ 

สถานการณ์แบบนี้ละ 

ต้องช่วยๆ กันแหละ 

ตอนเที่ยงๆ ค่อยกับเข้าบ้าน ไปดูละกัน 

เฮ้อออ  

เริ่มงานใหม่กัน อิอิ .....

กักตัววันสุดท้าย 14 / 22 พ.ย.64

มอนิ่งเช้าวันจันทร์ แสนสดใส 

ตื่นมาพร้อมแสงแดดอ่อนๆ ทะลุผ่านผ้าม่าน 

 มันทำให้รู้สึกว่า การได้ตื่นมาในแต่ละวัน 

 คือการเริ่มต้นของเช้าวันใหม่ คือการที่ต้องเริ่มใช้ชีวิต 

ชีวิตคือการดิ้นรน เหอะๆ ดิ้นรนต่อสู้กับปัญหา ต่างๆ 

 การต้องเจอกับเรื่องราว ท้งดีและไม่ดี ปะปนกันไป 

 เราต้องผ่านมันไปให้ได้ 

 ยังๆ ไง ก็แล้วแต่ เราต้องผ่าน และสู้กันต่อไป 

 ชีวิตคือการต่อสู้

*-*

สู้ๆๆ
 

กักตัววันที่ 13 / 21 พ.ย.64

ถ้าไม่นับวันนี้ ก็แค่อีก 1 วัน การกักตัวของเราก็จะเสร็จสิ้นสักที 

มันก็ดีนะ ที่ได้กักตัว มันทำให้เรา 

ด้ทำงานบ้าน เยอะขึ้น ซักผ้าแยะขึ้น 

สวนหยุอมหน้าบ้าน ไม่มีหญ้าขึ้น 

ดอกไม้สวยงาม เพราะดูแลอย่างดี ใส่ปุ่ย  รถน้ำตลอด

มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น

เวลาเหลือจากทำงานบ้านแล้ว 

ก็ไม่มีไรทำละ นอกจากกินแล้วก็นอน 

แต่........

ข้อเสียก็คือ 

ออกไปนอกบ้านไม่ได้ 

ของในตู้เย็นขาด เพราะไปตลาดไม่ได้

จะวานให้คนอื่้นซื้อมาให้ก็เกรงใจเขาป่าว

เพราะทุกคนก็กัวจะติดเชื้อ

ขึ้นชื่อว่าโควิด  ใครๆ ก็กลัว 

ไม่มีใครอยากให้เกิดกับตัวเราหรือคนในครอบครัวหรอก

เพราะมันกระทบไปหมด 

คนป่วยก็น่าสงสาร กว่าเราอีก 

ไปไหนไมได้ อยูแค่ในห้องสี่เหลี่ยม ใน รพ  / บ้าน แค่นั้น 

คนรอบข้างที่ไม่ได้ป่วย ก็ออกไปไหนไม่ได้ 

อยากกอดลูก กอดหลาน กอดคนรัก 

ก็ทำไม่ได้ 

รู้เลย ว่าความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร 

เพราะวันที่  บี กับมาวิน ถึงบ้าน 

เรากับมาวินกอดกัน 

น้องมาวินร้องไห้หนักมาก

โคตรสงสารหลานเลย 

แต่ตอนนี้ นับเวลาอีกไม่กี่วัน / ชั่วโมง 

ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะกลับมาเป็นปกติ 

ขอให้ทุกคนปลอดภัย 

อยากเห็นทุกคนมีความสุข

รักทุกคนนะ  

กักตัว วันที่ 12 / 20 พ.ย.64

มอนิ่งงงงงงง เช้านี้ ตื่นสายอีกแร้ว

 ตื่นมาก็หุงข้าว เก็บผัก แล้วให้คุณสาไปส่งที่ตลาด 

 จากนั้นก็ทานข้าว ซักผ้า ว่างอีกแระ หาไรทำต่อ 

 คุณสา ก็ไปตอนกิ่งดอกแคในสวนเลยตามไปช่วย 

จะได้เสร็จไวๆ เพราะเดวแดดจะแรง ร้อนแน่ๆ 

 แป้บๆ น้องตะวันมาช่วยอีกแรง 

 เด็กน้อยของแม่ น่ารักที่สุด เริ่มโต เริ่มทำงานเป็นละ

มอนิ่งวันหยุด

ผ่านไปแล้วสำหรับคึนวันเพ็ญเดือนสิบสอง 

น้ำก็นองเต็มตลิ่ง คริคริ แม้เราจะออกไปลอยกระทงข้างนอกไม่ได้

 แต่เราก็มีที่ลอยกระทงเป็นของตัวเอง 

 เราก็ทำเองเลย ทำลอยในอ่างปลาคร้าฟ ของเด็กๆ

ในบ้านเรานี่แหละ ปลอดภัยดี 

ไม่ต้องไปเจอผู้คน ไม่ต้องกัวว่าจะเจอโรคโควิดอีก

ลอย ลอย กระทง

วันนี้นั่งดูคลิป เรียนออนไลน์ไปพร้อมๆกับตะวัน

 ดูคุณครูสอนเด็กๆทำกระทง สอนตะวันทำไปด้วยเลย 

 พ่อกลับจากสวน ตัดต้นกล้วยมาให้ เลยหาใบๆ แถวๆ ในบ้าน

 เผื่อจะมีใบๆ ไรทำกระทงได้บ้าง เรียบร้อย ไป 5 กระทงเล็กๆ ไม่สวย แต่ ประหยัด

กักตัววันที่ 11 / 19 พ.ย.64

ลอย ลอย กระทง สวัสดียามเช้า 

สวัสดีวันลอยทว แต่ว่า วันลอยกระทง 

 ฝนตกแต่เช้า นอนฟังเสียงตกกระทบหลังคาบ้าน

 ตกหนักเอาเรื่องอยุ่นะ ขึ้เกียจลุกอะ แต่ต้องลุกนะ

 เก็บผักบุ้งกันดีกว่า ป้าๆสั่ง เดวส่งไม่ทัน 

 รีบตื่น รีบเก็บ แล้วให้น้องไปส่งแทน

 เพราะเราออกไปยังไม่ได้ เก็บผักเรียบร้อย ทำกับข้าวต่อ

 จากนั้นก้ออาบน้ำแต่งตัว มานั่งเปิดคอม รอน้องๆส่งงานมา 

 อารมเสียสุดๆ กับน้องคอมของอิขั้น 

ไม่รุ้จะอัพเดทไรนักหนา แาไปเกือบสามชั่วโมง 

กว่าจะใช้งานได้ จะบ้าตาย 

ถ้าถูกหวยจะชื้อใหม่ซะเลย แต่..... ไม่ได้ซื้อ 55

สู้กันต่อไป *-*

แสงอาทิตย์ของวันใหม่บอกกับเราว่า

อย่าท้อ อย่าถอย สู้ต่อไป 

ยังมีวันพรุ่งนี้เสมอ สู้ สู้ 🐥🐣🐥 

 ชั้นยังไหว ✌️✌️

กักตัววันที่ 10 / 18 พ.ย.64

วันนี้ละซินะ ที่น้องมาวินจะได้กับบ้าน 

คิดถึงมากกกกก แต่สำหรับบี ต้องรอผลตรวจอีกรอบ 

เหมือนเมื่อวานที่คุยกัน หมอจะให้บีอยู่ รพ. ต่อ

 เพื่อกักตัว ส่วนมาวิน กับบ้านได้ แต่ให้กักตัวก่อน 

เพื่อความปลอดภัยของทุกคน *-* 

 ข่าวดี ได้กับบ้านทั้งแม่และลูก 

เลยรีบไปทำความสะอาดห้องอีกรอบ 

 เพื่อจะให้ บีและมาวินแได้อยู่แบบสะอาด และปลอดภัย 

 เลยว่าจะแยกห้องนอนด้วย 

แต่สรุป ไม่ได้แยกละ มาวินนอนคนเดวไม่ได้

 บีก็ต้องนอนด้วยเหมือนเคย 

 แต่ขวัญ ทำฉากกั้นไว้ให้ เคร นอนด้วยกันได้ 

 เป็นไรที่กั๊ดอกมากกกก มาวินมาถึงบ้าน ขอกอดเรา 

ไอ้เราก็อดกลั้นน้ำตาไม่ไหว ร้องโฮเลย มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

 รักอย่างไม่มีเหตุผล รักเหลือเกิน 

 รักเหมือนลูกในไส้ รักมากกกกก น้องวินบอกหิวข้าว

 อยากกินไข่เจียว ยายบุญรีบไปทำให้อย่างรวดเร็ว 

 ขอบคุณยายด้วยนะคะ ที่ดูแล ทุกคนอย่างดี 

 ไม่มียาย ก็คงจะแย่เหมือนกัน เพราะยายเป็นทุกอย่าง

 ทุกสิ่งให้แล้ว ทั้งซักผ้า หุงหาอาหาร เลีั้ยงตะวัน มาวิน

 เป็นทุกๆสิื่งให้กับเด็กๆ เลย 

 ถ้าแม่เขียวยังอยู่ แม่ก็ต้องทำแบบนี้ให้เหมือนกัน

 เพราะแม่รักเด็กมากกกกกก ว่าละ

 ก็คิดถึงคนบนฟ้า คิดถึงแทบขาดใจ

*-*
 

ปลายทาง

ชอบอยู่กับอะไรที่ทำให้เราสบายใจ 🖤😗

 #ปลายทาง🍃

กักตัววันที่ 9 / 17 พ.ย.64

ตื่นมาตั้งแต่ตีสามละ นอนไม่หลับ 

 ไม่รู้เป็นไร ข่มตานอนยังไงก็ไม่หลับ 

นับแกะได้หลายร้อยตัวเลยนิ อยากจะบ้าตาย 

 เมื่อไม่หลับ ก็ตื่นมันจะเลย เก็บกวาดตู้เสื้อผ้า

 ตู็เก็บของ ของพ่อ 

ไหนบอกไม่มีเสื้อผ้าใส่ ผ้าแยะกว่าของเราอีก 

เสื้อใหม่ๆ ที่ได้จากแถมซื้อปุ๋ย ซื้อข้าว ข้าวโพด แยะไปหมด

 เกือบร้อยตัวน่าจะได้ (แล้วมาทำบ่นว่าไม่มีเสื้อใส่่) 

 สายๆมาหน่อย พี่อร ตะโกนถาม ตื่นมาทำไมเช้า

 งานก็ไม่ได้ไป น้านนนน เห็นเราง่วนๆ กับเสื้อผ้ากองโต

 ก็บอกไปว่านอนไม่หลับ เลยลุกมาจัดของให้พ่อซะเลย

 กักตัวแบบนี้ก็ดีนะ ได้ทำไรหลายๆ อย่างเลย

*-*

จงมองงงงงง

“มองลึกเข้าไปในธรรมชาติ🌸🌸

แล้วคุณจะเข้าใจทุกอย่างดีขึ้น 🌱🌱

ความรัก

ความรัก... ความรัก คือ 

การอยู่ข้างๆคอยสนับสนุน เป็นกองเชียร์

 เป็นผ้าซับน้ำตา เป็นโค้ชใจดีๆที่คอยเตือนเวลาอีกฝ่ายผิดพลาด

 แต่ไม่เป็นกรรมการมาคอยตัดสิน 

 เราเจอกรรมการเยอะแล้ว ถูกตัดสินจนเหนื่อยแล้ว 

 ความรักเป็นการประนีประนอม ไม่ใช่การต่อรอง 

ไม่ใช่การยื่นหมูยื่นแมว หรือใครผิดใครถูก 

มันคือคนสองคนที่พยายามช่วยๆกันให้ความสัมพันธ์นี้มันไปต่อ

 เติบโต และเป็นร่มเงาให้กันและกัน ความรัก คือ 

การเป็นห่วง แต่ไม่เอาห่วงมาคล้องอีกฝ่าย 

เป็นสนามเด็กเล่นที่ทุกคนได้เล่นสนุก

 ไม่ใช่ห้องฝ่ายปกครองที่คอยควบคุมให้อีกคนเชื่อฟัง 

 ความรัก คือ ความพยายามยอมรับอีกคนด้วยตัวตนทั้งหมดของเขา 

และนุ่มนวลกับส่วนที่ไม่น่ารักของเขาอย่างมาก 

เพราะทุกคนมีส่วนที่ไม่น่ารักเป็นของติดตัวมานานแล้ว

 ยิ่งเป็นส่วนที่ไม่น่ารักที่เราอยากให้เขาปรับ 

ไม่ใช่เพราะแค่เอาเราแต่ใจ แต่เพื่อให้การอยู่ด้วยกันมันสบายขึ้น

 เรายิ่งต้องนุ่มนวล ใจเย็น และค่อยๆบอก 

เพราะจริงๆหลายๆคนรู้อยู่แล้วล่ะว่าตัวเองบกพร่องตรงไหน

 แต่การยอมรับมันยาก การเปลี่ยนยิ่งยากกว่า

 ดังนั้นการที่คนที่รักเป็นคนไปจี้จุดบกพร่องให้เราเจ็บเสียเอง

 มันยิ่งน่าเสียใจ ให้กำลังใจ ให้ความเข้าใจ ให้ความอดทน 

 การปรับสิ่งสิ่งนึง มันต้องช่วยกันทั้งคู่ 

เพราะความรักเป็นงานคู่ ไม่ใช่งานเดี่ยว 

เรียนรู้จุดอ่อนของกันและกัน และให้คอยทะนุถนอมพื้นที่บอบบางของอีกฝ่าย 

 ความรักเป็นบทสนทนา ไม่ใช่การทะเลาะ 

เป็นการฟังและคิดตาม ไม่ใช่ฟังเพื่อโต้แย้ง 

เป็นการพูดเพื่อให้ดีขึ้น ไม่ใช่เพื่อทำร้ายอีกฝ่าย

 เรามักทำร้ายคนที่เรารักแค่เพราะเรารู้สึกเจ็บ 

และเราอยากให้เขารับรู้ความเจ็บของเรา 

แต่ลืมนึกไปว่าถ้าเจ็บทั้งคู่แล้วใครจะปลอบใครล่ะ 

 ความรักจริงๆบอบบางต้องการการทะนุถนอม 

แต่ไม่ใช่เปราะบางจนบาดมือ คำบอกรักพูดบ่อยๆ 

คำบอกเลิกถ้าอยากพูดด้วยอารมณ์ให้เขียนใส่กระดาษแล้วเอาไปทิ้ง

อย่าให้ใครเห็น ความรัก คือ ลมเย็นพัดสบายๆ 

ไม่ใช่พายุทอร์นาโด เสียงเบาๆใส่กัน 

อารมณ์ไม่ต้องเอามาทุ่มใส่กัน หัวใจดวงเล็กนิดเดียว

เดี๋ยวก็แหลกพอดี มันคงจะดีถ้าคนสองคนได้เรียนรู้ที่จะดูแลใจของตัวเอง

 และได้ทะนุถนอมใจของอีกคนด้วย

 นี่คือความตั้งใจที่อยากจะทำให้ได้กับทุกคนที่เรารัก

 อยากให้ต้นไม้ความรักได้เติบโต สุขภาพดี

 แผ่ร่มเงาออกไปเยอะๆ แม้วันนี้อาจจะยังทำได้ไม่ดี

 แต่อยากให้รู้ว่ากำลังพยายามอยู่นะ :)

กักตัววันที่ 8 / 16 พ.ย. 64

เช้า ๆ อากาศแจ่มมใส แต่ทำไมเราต้องมาทะเลาะกะคุนสา

 ด้วย ทะเลาะกันด้วยเรื่้องเดิมๆ 

 ซึงเรื่องเดิมๆ ก็บอกใครไม่ได้ 

รู้กันแค่สองคน มันเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน 

ยากที่จะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ต่างคน ต่างไม่เข้าใจกัน

 สรุป ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัว

 เพื่อไม่ให้ทะเลาะกันมากไปกว่านี้ ก็เบื่อนะ

กับเรืองทีมันคาราคาซัง ไม่จบไม่สิ้น บอกใครก็ไม่ได้

ปรึกษาใครก็ไม่ได้ ไม่อยากเอาเรืองส่วนตัวไปเล่าให้คนอื่นๆฟัง 

 คิดแล้วก็ปวดหัว ลงมาหุงข้าว ขนผ้า่หม ผ้าปูที่นอนมาซัก 

เหลือบไปเห็น ถุงยังชีพวางไว้ชิงช้าหน้าบ้าน

 ใครกันหนอ น่ารักแต่เช้า เอากับข้าวมาส่ง 

สักพัก น้าน้องโทรหา บอกว่าเอากับข้าวมาส่งนะ 

แค่นี้ก็รู้สึกอิ่มเอมใจ ขอบคุณนะคะ ที่รักเรา 

ขอบคุณที่เป็นน้องสาวที่น่ารักของพ่อ รักนะคะ 

 เสร็จงานบ้าน ก็มานั่งทำงานต่อ 

อยู่บ้านรองานจากน้องๆ ที่ทำงานส่งไฟล์มาให้ทำงาน 

 ก็ขอบคุณน้องๆที่ทำงานด้วยนะคะ ที่คอยช่วยเหลือตลอด

 ขอบคุณที่ต้องทำงานแทนพี่ เดวกับไปจาเลี้ยงไอติมนะคะ

“ไม่มีวันวานให้แก้ไข แต่มีวันใหม่ให้ก้าวเดิน”✌️🙂💚

ไม่มีไร แต่ อยากลงรูป 555++++ 

เห็นคนอื่นเท่ว เท่วทิพย์ไปก่อนนะ เหอะๆๆๆๆ

*-*
 

กักตัววันที่ 7 / 15 พ.ย.64

ตื่นสายอีกแร้ว แต่ก็ไม่ได้สายไร 

 แค่ หกโมงครึ่งเอ้งงงง รีบมาหุงข้าว ชงกาแฟให้เสด็จพ่อ 

กะคุณสา และของตัวเอง แม่บีก็เรียกให้มาเอาน้ำกระชาย 

 แม่ต้มให้กินทุกวันเลย หอม หวาน ไม่เหม็น 

ขอบคุณค่ะ และรีบปลอกผลไม้ (แอปเปิ้ล) แช่น้ำเกลือนิดหน่อย กัวจะสีไม่สวย

 เพราะขวัญจะเอาของไปให้มาวินและบีที่ รพ. 

 ก็เตรียมของ มีแม้ส เจลแอลกอฮอล์ ถุงมือ ยาพารา 

ฟ้าทะลายโจรแบบแคปซุล หมูทอด (ของมาวิน) 

แบรนให้ทั้งแม่และลูก บำรุงกันหน่อย อยู่ รพ นาน

 ในห้องแคบๆ ไม่ได้ออกไปไหนเลย สงสารมาก 

 ปล. บ้านเราเริ่มหนาวละ อยากเท่วอีกละซิ 

 รูปภาพไม่ตรงกับหัวข้อเล้ยยยย55+++

กักตัววันที่ 6 /14 พย 64

ตื่นสายอีกตามเคย 55 ไม่ได้ดีใจนะที่ได้ตื่นสาย 

 แต่ไม่รู้จะตื่นเช้ามาทำไม ล้างหน้าแปรงฟัน หุงข้าวไป

 ระหว่างนั้น ก้อเตรียมชุดตรวจอีกรอบ

 เพื่อความสบายใจของทุกๆคน 

 เพื่อความสบายใจของทุกๆคน 

 ผลออกมาเป็นที่น่ายินดี ผลลบเช่นเคย 

 ทานข้าวเช้าเสร้จ มองไปรอบๆบ้าน 

 มีหญ้าขึ้นแยะเลย ถอนหญ้าดีฝ่า

 เตรียมถุงมือ อุปกรณ์พร้อม 

สำหรับถางหญ้า และตัดกิ่งไม้้ ทีนี้ โล่งเชียว 

 รอแค่ได้ออกบ้านวันไหน จะไปหาชื้อต้นไม้ 

กระถางมาปลูกเพิ่มแน่ๆๆ หมดไปอีกวัน 

กับการกักตัว ก้อไม่ได้น้าเบื่ออย่างที่คิดนะ มีไรให้ทำแยะเลย *_*

กักตัววันที่ 5 / 13 พย 64

อีกวันที่ได้ตื่นสาย เพราะไม่รูจะตื่นเช้าไปทำไม 

 ผักก้อไม่ได้เก้บ เพราะถึงเก็บก้อออกไปส่งไม้ได้

 เฮ้อออออออ ลงรูปเที่ยวทิพย์ไปก่อนนะ

 อยากไปเท่วใจจิขาดแว้วววววว

เด็กน้อยของแม่ คิดถึง

“รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่มันขม 

 จนไม่เข้าใจว่าทำไมตอนเด็กๆถึงใฝ่หา” ✌️🥺💚 

 ขอให้เจ้าเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี ในวันข้างหน้า สุขภาพร่างกายแข็งแรงนะจ๊ะเด็กๆ

กักตัววันที่ 4 / 12 พ.ย.64

ตื่นเช้ามาพร้อมกับเสียงฝนตกพรำๆ กระทบหลังคาบ้าน

 เป็นหนึ่งวันในรอบปี ที่ได้ตื่นสาย

 เพราะไม่รู้จะตื่นเช้าไปทำไม 55+++ ก็ไม่ได้สายหรอก

 แค่เจ็ดโมงกว่าๆนิดๆ ลงมาเดินหน้าบ้าน 

สูดอากาศเย็นๆ ฝนก็ปรอยๆ ดี้ดี 

 สายๆหน่อย จนท. กองสวัสดิการฯ ทน.ชร. 

นำถุุงยังชีพมามอบให้ รู้สึกแบบ โอ้ นึ่ขนาดนี้เลยเหรอ 

เรามาถึงจุดๆ ที่มีคนมาส่งข้าวส่งน้ำ 

 นำถุงยังชีพมาให้ เฮ้ออออ ความจริงก็มีคนนำมาให้หลายคนอยู่นะ

 ก็ไม่ใชใคร แม่ใหญ่ น้าน้อง น้านิท พี่ตี้

 ญาติๆ ของเรา น่ารักที่สู้ดดดด 

 วันนี้ ตามา (พ่อของบี) ก็ฝากให้โย หลานชาย เอาเสบียงมาให้

 เพราะความเป็นห่วงนั่นแหละ

 ขอขอบคุณทุกๆ คนนะคะ หลายสิ่งหลายอย่าง 

ที่ได้เห็นยามก็ตอนที่เราลำบาก

นี่แหละ ญาติพี่น้อง หยิบยืนสิ่งของต่างๆ มาให้ 

โทรหา ถามว่าเป็นไงกันบ้าง ขอบคุณอีกครั้งค่ะ 

 นี่แหละ น้ำใจ *-* *-* ตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก

กักตัววันที่ 3 / 11 พ.ย 64

เช้าวันที่ 2 ของการกักตัว 

น้าโทรหา บอกเอาถัง มาไว้หน้าบ้าน

 เดวจะเอาปลามาให้ แถมผักบุ้งน้าสวยๆ 

น่ากินมาก ขอคิดก่อน ทำไรกินดีน้า 

สรุป ทำสุกี้กิน ผักบุ้งสด อร่อย หวานมาก 

ส่วนปลาที่น้าเอามาให้ ขออนุญาต 

เอาไปปล่อยนะคะ ถือว่าปล่อยเคราะห์ให้มาวิน 

ขอให้หายป่วยไวๆนะครับ ว่าแล้วก้อกดโทรสับหา 

คิดถึงเจ้าหมาน้อย หลังจากทำงานบ้านเสร้จ 

ก้อรีบทำงานต่อ เพราะน้องๆ

 ส่งงานทางไลน์เพียบเลย คอมก้อจะเจ้ง 

อัปแดทไรนักหนามะรู้ เกือบ 2 ชม

 เฮ็ออ อะไรๆ ก้อพังๆๆ อยากมีเงินสักร้อยล้าน 

อิอิ จะชื้อทุกอย่างเลย ก้อแค่ความฝัน (-) 

นอนดีกว่า เหนื่อยมาทั้งวันละ

กักตัววันที่ 2 / *-* 10 พ.ย.64

อันดับแรก ต้องขอขอบคุณ ภาคตี้ หัวหน้างานไทยประกัน

 ที่แบ่งยากสารพัดมาให้ ขอบคุณมากๆ ค่ะ 

ขอบคุณแม่ใหญ่ (แม่ยัง) ส่งเสบียงคนแรกเลย น่ารักมาก 

แม่บอกว่า แม่มีเงินไม่มาก ซื้อของให้ได้แค่นี้ก่อนนะ 

แค่นี้ก็รักแม่ใหญ่มากแล้วค่ะ

 เขมไม่ได้คำนึงถึงของว่าจะมากจะน้อย 

คำนึงถึงน้ำใจที่สุดแสนจะล้นปลี่ ขอบคุณแม่ใหญ่มากๆ นะคะ 

ขอบคุณน้าน้อง ผู้เป็นเหมือนแม่อีกคน ทีั่เลี้ยงเรายามเด็ก 

ส่งเสบียงมาให้ ไม่ทันได้เจอกันเลย ขอบพระคุณค่ะ *-* 

กักตัวเหรอ ตื่นเช้ามา หุงข้าว ซักผ้า ล้างห้องน้ำ 

ก็หมดไปเกือบครึ่งวันละ แต่ระหว่างทำงานบ้าน 

น้องๆ ที่ทำงานก็โทรหากันวุ่นเลย

เรื่องงานต่างๆ อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ไปดูตะวันเรียนออนไลน์วนไป 

เด็กยุคโควิดก็เงี้ย ว่างๆ ก็ว้าบๆ 

โทรหา มาวินน้องก็ยังมีไข้ขึ้นๆลงๆ บีก็เฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง

 ขอให้หายไวๆ นะครับลูกรักของแม่ 

หมดไป อีกวันกับการกักตัว กับการทำงานบ้าน่ 

นี่ยังได้แค่บางส่วนนะ พรุ่งนีค้อยว่ากันต่อไป อิอิ

ขอพื้นที่ระบาย กักตัววันที่ 1 / 9 พ.ย.64

ขอท้าวความเริ่มแรก

 1. หลานชายไปเรียนเทควันโด/ยูยิตสู วันพฤหัสที่ 4 พ.ย.64 หลังเลิกเรียน ไลน์กลุ่มในยิมแจ้งบอกว่า น้องอ๊อป ตรวจ ATK ผลเป็นบวก น้องบอกแม่ว่า ปวดหัว ไอ เล็กน้อย แม่เลยจับตรวจ ปรากฏว่า ผลบวก คุณแม่ได้ส่งตัวเข้ารักษาที่ รพ แล้ว อ้าว ยุ่งละ เราก็เลยต้องมาตรวจเด็กๆ ที่บ้านทั้งสองคน รวมถึงตัวเราและแม่ของเด็กด้วย ผลก็เป็นลบ โล่งออกไปที 

2. วันเสาร์ทีี่ 6 พ.ย.64 ตอนบ่ายๆ ในไลน์กลุ่มยิม แจ้งบอกอีกว่า น้องแต้งค์ ผลเป็นบวก เพิมเป็นคนที่สองละ เริ่มเครียดละทีนี้ ก็นั่งคุยกับน้องสาวว่าต้องทำไงต่อไป กัวหลานตัวน้อยของเราจะติด เพราะในการเรียนเทควันโด/ยูยิตสู ต้องมีการต่อสู้ กอดรัดฟัดเหวี่ยง เด็กๆ ก็เหงื่่อไหลไคลย้อย ในห้องยิมก็เปิดแอร์วนไป 

 3. วันอาทิตย์ที่ 7 พ.ย.64 ตอนเย็น น้องมาวิน มีอาการตัวรุมๆ ก็เลยให้กินพารา กันไว้ก่อน น้องสาวก็แจ้งไปโรงเรียนว่าขอหยุดเด็กก่อน 

4. วันจันทรืที่ 8 พ.ย.64 ตอนเย็น เลยจับเด็กๆตรวจอีกรอบ พี่ตะวัน ผลเป็นลบ แต่น้องมาวินนี่ซิ ผลบวกชัดเจน แม่เด็กร้องไห้โฮ เสียงดังลั่นบ้านเลยเชียว เด็กๆก็ตกใจร้องตามกันใหญ่ อ้าวทำไงละทีนี้ พอได้สติหยุดร้อง เลยจับตรวจกันทั้งบ้าน ปู่ ยาย เรา และน้องสาว ทุกคนผลเป็นลบ เลยรีบโทรหาหมอนู (พี่ทำงาน) ปรึกษาว่าต้องทำไงต่อ 

5. เราก็โทรคุยกับหัวหน้า บอกรายละเอียดไป ว่าขอหยุดก่อน 

 6. วันอังคารที่ 9 พ.ย.64 ตื่นเช้าตามปกติ เตรียมกับข้าวให้คุณปู่ไปสวน เพราะปู่ต้องไปจัดการกลบดินข้าวโพดพร้อมใส่ปุ๋ย ไม่งั้นไม่ได้ผลผลิตแน่ ๆ 

 7. วันอังคารที่ 9 พ.ย.64 08.45 ขับรถออิกไปสงน้องสาวกับน้องมาวินที่ รพ แล้วกับบ้านมาซักผ้าต่อ อาบน้ำแต่งตัว ไปเอายาที่พี่คี้แบ่งไว้ให้ พี่ตี้เป็นห่วง เห็นบ้านเรามีคนแก่และเด็กหลายคน เลยแบ่งวิตามิน ยาสมุนไพรเคอร่า (หาซื้อยากมาก แถมแพงด้วย ยังอุตส่าห์ใจดีแบ่งมาให้อีก ขอบพระคุณพี่ตี้มากๆ ค่ะ)

 8. วันอังคารที่ 9 พ.ย.64 13.00 น. ไปรับชุด ATK ฟรีที่ รพ รับในแอฟเป่าตัง แจกคนละ 2 ชุด ตอนนี้จำเป็นมาก เพราะที่ซื้อตุนไว้ ก็ตรวจเกือบหมดแล้ว ซื้ิอเพิ่มอีก ก็หลายตังค์ ช่วงนี้ต้องประหยัด เราก็ใช้แอฟเป่าตังของเรากับพ่อ สรุปได้มา 4 ชุด ตอนไปรับ เจอพี่ๆน้องๆที่ทำงาน่ ก็มาเอากันหลายคน กับถึงบ้านก็ยังได้ยินข่าวว่ามีคนแอบนินทาเราด้วย อ้าว กักตัวไม่ใช่เหรอ ออกบ้านทำไม เรายังไม่ได้เป็นไรสักหน่อย เม้าส์กันใหญ่เชียวนะ 

9. วันอังคารที่ 9 พ.ย.64 16.15 คุยกับน้อง ว่าได้เข้าห้องใน รพ ละยังว น้องบอกว่า ยัง ตรวจซ้ำอีกรอบ ตรวจเลือด เอ็กเซเรย์ปอด ทุกอย่าง ตอนนี้ผลยังไม่ออก พระเจ้า นั่งรอทั้งวัน แถมหมอให้นั่งรอด้านนอก ไม่มีแอร์ อากาศก้อนร้อน สงสารมาวิน ได้นอนเก้าอี้ที่เรียงรายวางอยู่ แถมนอนกลิ้นตกเก้าอีกหัวเข่าเจ็บอีก น่าสงสารมาก สรุป กว่าจะได้เข้าห้องพักใน รพ ปาไปเกือบหกโมงเย็น่ 

10.วันอังคารที่ 9 พ.ย.64 19.30 กองการแพทย์โทรหา ขอทราบรายละเอียด และประวัติของทุกคนที่ใกล้ชิดกับน้องมาวิน เราก็ให้ข้อมูลเสร็จเกือบสองทุ่มครึ่ง