ร่างกายของคนเรานั้น เมื่อแก่ชราเต็มที่แล้วก็เหมือนกับ ใบไม้
เราเดินมาในวัดในช่วงนี้จะเห็นว่า
บนถนนมีใบไม้แห้งเต็มไปหมด
นั่นเป็นเ ครื่องแสดงให้เราเห็นว่า
ชีวิตของคนเรามันก็เหมือนกับใบไม้
เริ่มต้นด้วยแตกใบอ่อน แล้วก็เป็นใบเพสลาด
แล้วเป็นใบแก่ เป็นใบเหลือง แล้วผลที่สุดก็หลุดจากขั้ว
กระจุยกระจายไปตามพื้นดิน เป็นปุ๋ยของต้นไม้ต่อไป
ชีวิตของเราก็เป็นอย่างนั้น
ตั้งต้นด้วยถือปฏิสนธิในครรภ์ของมารดา
แล้วก็ค่อยๆ เจริญขึ้นตามลำดับ
สิบเดือนก็ออกมาจากครรภ์ลืมตาดูโลก
พอลืมตาขึ้นก็ร้องไห้
การร้องไห้นั่นแสดงอยู่ในตัวแล้วว่า
โลกนี้มันไม่สบาย โลกนี้มันมีความทุกข์
มีความเดือดร้อน เพราะฉะนั้น เด็กแรกเกิดทุกคนจึงร้องไห้
การร้องไห้นั้นเป็นเครื่องประกาศให้เราทั้งหลายรู้ว่า
ชีวิตมันเป็นทุกข์ แล้วก็เป็นทุกข์จริงๆ สุขนั้นมันมีน้อย
เป็นเด็กแล้วก็เจริญเติบโตขึ้นโดยลำดับ
ระทั่งเป็นหนุ่มเป็นสาว เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว
แล้วผลที่สุดก็แก่ชรา แตกดับไปตามสังขารร่างกาย
ตายแล้วไปไหน ไม่ต้องไปสนใจมัน
แต่ให้สนใจปัจจุบันว่า ทำตัวดีแต่ไหน
ทำความดีเสียในขณะนี้ ตายแล้วก็จะไปดีเอง...
*-*
นี่แหละสังขารของคนเรา
ชอบคะ ท่านสอนดีนะ
เลยแอบหยิบมาใส่บล็อค ตัวเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น