รู้สึกใจคอไม่ดีตั้งแต่ก่อนออกบ้านแล้วเนี่ย
แต่ก็ไม่ได้คิดไรมาก เพราะคิดอยู่ว่า ปวดหัว ตัวร้อน เป็นไข้
ไม่รู้ว่าวันนี้จะไหวมั้ย แต่ต้องสู้ เพราะไม่มีใครทำงานเหลือเราคนเดียว
ขับมาถึงห้าแยกพ่อขุนฯ
ไอ้บ้าไหนก็ไม่รู้ ขับมาปาดหน้า
เบรกอย่างเร็วเลย ดีไม่ไถลไปชนรถอีกคัน
พอดีกะรถเก๋งป้ายแดงวิ่งมาอีกด้วย
แล้วเค้าเบรกทันพอดี
มิงั้นมีหวัง ได้ไปนอนโรงบาลอีกแน่ๆ
ทำงานไปก็กุมหัวไป
กินยาก็ง่วง ตาจะปิด
ประชาชนก็แยะแถมวุ่นวายกันใหญ่
แต่สู้ขาดใจเลย
ต้องมาอยู่เวรจำเป็นอีก ไรกันเนี่ย
จะไปไหนทำไมไม่บอกกันล่วงหน้า จะได้เตรียมตัว
นี่อยากไปก็ไป ชิ เห็นเป็นหัวหน้าเหรอ
มาบอกตอน 11.45 น. จะไปกินทันป่่าวละ
เลยต้องไปซื้อมากินในห้อง
ทำไมถึงทำกันอย่างนี้ วางแผนไว้จะไปเดินตลาดกันนะ
อดตามเคยคะ ไม่เป็นไร ถึงไปก็คงลำบากแย่เลย
ฝนตกตลอด ตลาดคงแฉะแน่ๆ
มีคนใจดีลัดคิวเอาแฟ้มเสนอให้อีกแว้ววว ขอบใจเน้อ
ขอบคุณที่เป็นห่วงกัน ยามป่วย หาข้าว หาน้ำ หายาให้
ถามตลอดว่ากินยายัง เป็นไงบ้าง นึกว่าจะไม่สนใจกันซะแล้ว
เพราะวันๆ เห็นแต่สนใจไรก็ไม่รู้ บางทียังแอบน้อยใจด้วย
ว่าไรอะ ไม่ค่อยสนใจกันเลย มัวแต่ยุ่งกะเรื่องตัวเองอยู่นั่นแหละ
น้อยใจก็เป็นเหมือนกันนะ แต่ขี้เกียจพูด
ถ้าคิดที่จะรักกัน ก็ขอให้ห่วงใยกันบ้าง
แค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว
จะไปนอนละ
ฝันดีผีหลอก
^__^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น