นานแล้วซินะ

จะว่าไปแล้ว ก็ดีนะ
ฝนตกพรำๆ เอาคางพาดขอบหน้าต่าง
ได้นั่งดูสายฝนโปรยปราย
นั่งดูผู้คนขับรถผ่านไปมา
(ไม่ช่ายซิ บ้านเราอยู่สุดซอย ท้ายซอยสุด)
ก็มีบ้าง ที่มีคนขับรถผ่านเข้ามาแวะทักทาย

นั่งดูไปก็คิดไป นึกถึงสมัยเด็กๆ
ฝนตกทีไร ต้องวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝนทุกครั้ง
แล้วก็จะต้องโดนบ่นตลอดว่ากลับเข้าบ้านเดี๋ยวนี้
เดี๋ยวจะเป็นหวัด ไม่เคยจะสนใจเลย
เอาแต่วิ่งเล่นกะเจ้าขวัญ
แถมพาปาร์ตี้ กะ โปเต้ วิ่งเล่นด้วยกัน
เจ้าสองตัวเปียกหมด แม่ก็บ่นอีก 555 หนุกดี
ต้องมานั่งเช็ด นั่งเป่า นั่งไดร์ขนให้มันจนแห้ง

พอฝนหยุด ก็จะเห็นรุ้งกินน้ำ
ก็เช่นกันนะ
นานๆ จะได้เห็นรุ้งกินน้ำซะที
สวยมากๆ
เสียดายถ่ายรูปไม่ติด อดได้ภาพสวยๆ เลย
มะเป็นไร ภาพสวยๆ เก็บไว้ในใจก็พอแล้ว