ในเวลาที่เราต้องห่างไกลอย่างนี้
ฉันจะเรียกความรู้สึกที่มีต่อเธอว่าอะไรดี?


ความรู้สึกที่ . . . มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าเธอ
ความรู้สึกที่ . . .ไม่เคยลืมเรื่องราวดีดีระหว่างเรา
ความรู้สึกที่ . . .อยากฟังแต่เพลงเก่าๆ ที่เคยฟังด้วยกัน
ความรู้สึกที่ . . .อยากให้เธอกลับมาที่นี่ . . .ตรงนี้. . . อยู่กับฉัน


ความรู้สึกแบบนี้ . . .
ถ้าไม่เรียกว่าคิดถึงจะเรียกว่าอะไร
จะเรียกว่า "คิดถึงเธอมากมาก" ได้ไหมนะ . . .


กลอนบทนี้ น้องแต๊กเป็นคนแต่งให้
ตอนสมัยเรียน ม.ปลายละ
เป็นช่วงที่เราใกล้จะจบแล้ว น้องมันก็เลยแต่งให้
ในใส่การ์ดมาอย่างดี ยื่นให้เราแล้วก็น้ำตาคลอไป
มันทำยังกะว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
ทั้งๆ ที่ความจริงตอนนี้เราก็ยังเจอกันตลอด
เกือบสิบปีแล้วซินะ ที่เราเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ทั้งน้อง ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา

ก็ยังคิดถึงน้องเสมอ
เรายังติดต่อกันเหมือนเดิม ไม่ขาดหาย
นึกถึงสมัยก่อน ไปเที่ยวด้วยกันทุกเสาร์เลย
ปิดเทอมก็ไปนอนบ้านน้องที่เชียงของ ช่างมีความสุขอะไรเช่นนี้
คิด คิด แล้วอยากย้อนเวลากลับไปบ้างจัง
แต่.....
ในความเป็นจริงทำไม่ได้ เฮ้อออ ไม่เป็นไร
เราได้เจอกันอยู่แล้ว
เพราะเดือนหน้าแต๊กจะมาเชียงราย
ดีดีจะได้เจอกันอีก